Twins Making Up

Ik ging naar binnen en hoorde dat de tv aan stond.
'Mam? Ik ben thuis,' zei ik.
Er kwam geen antwoord. Waarschijnlijk was ze in slaap gevallen of was ze er niet. Ik liet me op de sofa vallen en legde mijn voeten op tafel. De stemmen op de tv waren die van Spongebob en Sandy. Het was echter niet grappig als je de overdreven beelden niet kon zien. Ik pakte de afstandbediening en probeerde nummer 4 in te drukken, dat was muziek. Gelukkig was het juist en hoorde ik dat er een liedje van Linkin Park bezig was. Jammer genoeg kon ik de zanger niet meer zien, ik vond altijd dat hij er cool uitzag. De duisternis om me heen bedrukte me. Er was niks anders dan zwart, overal zwart. Zelf mijn evenwicht was veranderd door het blind zijn. Een uur later hoorde ik Tom thuis komen.
'Bill? Waar ben je?'
'Voor de tv'
'Wat ben je aan het zien?' vroeg hij toen hij naast me kwam zitten.
'Probeer je sarcastisch te zijn?' lachte ik.
'Goed, je lacht weer. Het spijt me dat ik kwaad was geworden en je heb achter gelaten,' zei hij eerlijk.
'Geeft niet, het was mijn eigen fout. Ik voelde me enkel niet goed, sorry'
'Hoe ben je thuis geraakt?' vroeg hij verward.
'Sean bracht me. Hij zag me staan en heeft me dan geholpen nadat hij zag dat ik blind was. Hij heeft me zelf zijn nummer gegeven. Als ik nog eens ergens naartoe wil, dan brengt hij me,' zei ik vrolijk.
'Dat is mijn taak. Ik breng je'
'Ga je zielig doen omdat ik een andere blinden begeleidende mens gevonden heb?' lachte ik.
'Je mag vreemden niet te snel vertrouwen, Bill'
'Zijn stem klonk vriendelijk'
'Een moordenaar kan ook een fijn en lieve stem hebben, wat hem nog steeds geen goede mens maakt'
'Je overdrijft echt altijd, Tomi,' lachte ik.
Hij knuffelde me plots en trilde over heel zijn lichaam.
'Wat is er?' vroeg ik bezorgd.
'Het spijt me dat ik je heb achtergelaten. Ik was de hele tijd bang dat er iets met je zou gebeuren maar mijn eigenwijsheid liet het niet toe om terug te gaan,' snikte hij.
Ik klopte troostend op zijn rug en glimlachte.
'Dat is het Kaulitz bloed dat in onze aderen stroomt'

Na het avondeten ging ik douchen. Ik was tegen de douche gelopen, terwijl ik dacht dat die nog een meter verder weg stond en waste mijn haar per ongeluk met conditioner, waardoor het vettig was. Ik ging uit de douche en droogde me snel af. Daarna deed ik de handdoek om mijn middel en ging naar onze kamer. Natuurlijk was ik daarbij tegen de muur gelopen omdat ik me weeral had vergist in de afstand. Toen ik veilig bij mijn kast was geraakt, voelde ik aan de kleding en vond mijn brede joggingbroek. De stof was uit duizenden te herkennen. Ik vond al snel een boxer, liet mijn handdoek vallen en trok het over mijn kont. Daarna deed ik de broek aan en geeuwde vermoeid.
'Hand voor je mond'
'Waahh! Tom! Ik schrok me rot! Waarom zei je niet dat je hier was?'
'Ik had oortjes in, ik heb het zelf niet gehoord dat je binnen kwam. Ik had iets moeten zeggen voordat je je handdoek had laten vallen,' grinnikte hij.
'Bah, Tom, ik ben je broer,' zei ik met een rood hoofd.
'Juist daarom stelt het niets voor. Ik zie er hetzelfde uit als jou,' lachte hij.
Ik gooide mezelf op bed, wat geen goed idee was, aangezien ik er totaal naast was gevallen. Tom stond me uit te lachen maar deze keer kon ik er ook om lachen.
'Doe dat nooit bij het zwembad. Stel je voor als het leeg zou zijn,' grinnikte Tom.
Ik tastte om me heen en sprong voor een tweede keer op het bed. Daarna nam ik mijn mobiel uit mijn broekzak en staarde ernaar, ook al zag ik niets.
'Tom?'
'Wat?'
'Zou jij een nummer voor me willen indrukken?'
Ik hoorde dat hij recht stond en naar me toe kwam gestapt. Hij pakte mijn mobiel over, dus gaf ik hem het papiertje dat Sean me had gegeven. Ik hoorde de zachte toontjes van de cijfers en daarna gaf Tom het terug aan me.
'Het belt al'
'Bedankt'
Ongeduldig wachtte ik totdat er een stem te horen was.
'Bill, ben jij dat?'
'Ja. Nu heb je ineens ook mijn nummer. Ik wou je nog eens bedanken om me terug naar huis te brengen'
'Dat is graag gedaan. Hoe gaat het nu met je? Heb je nog ruzie met je broer?'
'Nee, alles weer goed. Ehm, zou je eens een keertje naar een winkel willen brengen?' vroeg ik onzeker.
'Natuurlijk. Zeg maar waar die is en dan kom ik je halen,' zei hij vriendelijk.
'Bill!' siste Tom.
Ik maakte een 'hou je mond even' gebaar met mijn hand en vertelde dan waar ik precies wilde zijn.
'Morgen om 10 uur, ok,' zei hij.
Ik drukte op de rode knop en het was gelukkig de juiste.
'Waarom deed je dat, Bill? Ik kan je brengen!'
'heb je morgen geen date met je vriendin?'
Ik hoorde hem diep zuchten dus wist ik dat ik gelijk had.