Sean

'Ga toch! Ik kan het ook alleen!' schreeuwde ik.
Het kon me niet schelen dat mensen nu raar naar ons keken want ik kon hun stekende blikken toch niet zien.
'Bill, doe normaal,' zei Tom geïrriteerd.
'Ik doe normaal! Je moet me niet behandelen als een kind! Ik ben nog steeds dezelfde! Ik ben nog altijd eigenwijs, humeurig en soms kan ik ook een bitch zijn. Blind zijn betekend niet dat ik nu ineens een baby'tje ben waar je voor moet zorgen! Ik ben een bijna volwassen man, verdomme!' riep ik kwaad.
'Waarom ben je ineens zo kwaad? Wees eens wat stiller, je maakt ons belachelijk!'
Het deed me pijn om Tom te kwetsen maar ik kon mijn gevoel niet tegenhouden. Ik wist dat als ik meer tijd met Tom zou doorbrengen, dat ik hem dan nooit meer zal willen afgeven. Ik kon zijn leven niet kapot maken omdat dat van mij al kapot was.
'Ga naar je vriendin! Ik red mezelf wel! Behandel me niet alsof ik een breekbaar voorwerp ben!' schreeuwde ik.
'Weet je wat? Als dat is wat je wil, goed dan! Ga maar zelf naar huis, eigenwijze ezel! Je was veel liever toen je nog wel iets kon zien!' schreeuwde hij naar me terug.
Een steek ging door mijn hart maar ik kon op dit moment niet zien hoe hij naar me keek. Ik hoorde enkel dat hij met grote stappen van me wegging en me achterliet. Zuchtend liet ik mijn schouders hangen en voelde me slecht. Ik deed het enkel voor hem. Als het mijn keuze was, dan zou ik hem nooit meer van me weg willen hebben. Ik kon echter niet eeuwig zijn klein broertje blijven, we hadden beide ons leven. Wat ging er gebeuren als hij uit huis ging? Zouden we uit elkaar groeien? Als we elkaar dan tegen kwamen op straat, zouden we elkaar dan enkel begroeten en daarna niets meer zeggen? Ik wilde me zo nooit voelen dus was het beter om nu al wat afstand te houden, dan was de pijn minder. Ik zuchtte nog eens diep uit en keek dan op mijn horloge. Kwaad beet ik op mijn lip en vervloekte mijn gewoonte. Alle dingen die vroeger heel normaal leken, waren nu een wonder. Ik zou alles ervoor geven om weer te kunnen zien.
'Gaat het?' vroeg iemand.
Ik schrok en keek naar de richting vanwaar de stem kwam.
'Het is hoger,' zei de stem lachend.
Ik keek iets hoger maar het bleef een gok.
'Ben je blind?' vroeg hij weer.
Aarzelend knikte ik, ook al wilde ik niet dat die persoon me raar zou bekijken. Niet dan ik het kon zien natuurlijk.
'Heb je geen blindenstok?'
'Nee, dat heb ik nog niet en wil ik ook niet hebben,' zei ik.
'Dus je bent nog niet lang blind dan?'
'Nee, nog maar een paar weken'
'Hoe kom je dan helemaal alleen naar hier zonder dat je jezelf pijn hebt gedaan?' vroeg hij.
'Mijn broer was bij me'
'En waar is hij nu?'
'Weg. We hebben ruzie gemaakt,' zei ik droevig.
'Als je wil, kan ik je wel helpen en naar huis brengen'
Ik wist dat het niet slim was om een vreemde te vertrouwen maar zijn stem klonk vriendelijk en eerlijk. Ik vroeg me af wat voor iemand hij was maar hij klonk niet als een oude man, dus veronderstelde ik dat hij me wel echt ging helpen.
'Ok, bedankt'
Ik zocht tastend naar zijn hand en nam die dan vast.
'Wat doe je?' vroeg hij.
'Sorry, is dat niet hoe het moet?' vroeg ik aarzelend.
'Hielp je broer je door je hand te nemen?'
Ik knikte stilletjes.
'Dan is het goed'
Hij pakte mijn hand terug vast en trok me mee.
'Waar woon je?'
Ik vertelde de naam van mijn straat en beschreef hoe het huis eruit zag. De hele weg lang was hij aan het praten over de meest nutteloze dingen maar het kalmeerde me wel om een stem te horen die dichtbij was. De andere luide geluiden om ons heen werden op die manier zachter en maakten me dus minder bang. Ik probeerde de hele tijd om me zijn gezicht voor te stellen. Aangezien zijn stem heel kalm en vriendelijk klonk, veronderstelde ik dat hij er niet uitzag als een punker. Waarschijnlijk had hij kort haar en droeg kleren zoals Tom. Ik grinnikte kort toen ik bedacht dat niemand anders Tom's stijl kon hebben.
'Waarom lach je?' vroeg hij.
'Binnenpretje,' lachte ik.
Waarschijnlijk trok ik een raar gezicht, wat ik altijd deed als ik stil probeerde te lachen. Het maakte me onzeker want ik kon namelijk niet zien hoe de vreemde me aankeek. Misschien keek hij wel vuil naar me of lachte hij? Het was onmogelijk om nog te weten wat anderen van me dachten. Ik was wel blij dat ik geen vuile blikken van andere mensen kon zien, dus merkte ik het niet als iemand over me oordeelde. Er zat een waarheid in de woorden die Tom had gezegd. Mensen die blind waren konden niet oordelen, dus zou het een perfecte wereld zijn als iedereen blind was. Zonder de chaos en vallende mensen erbij te rekenen.
'We zijn er,' zei hij.
'Bedankt om me te helpen. Waarschijnlijk had ik de verkeerde richting gelopen als ik alleen was gegaan,' lachte ik.
'Als je nog eens ruzie met je broer hebt en je hebt iemand nodig die je ergens naartoe brengt, dan bel je me maar,' zei hij lief.
Hij drukte een papiertje in mijn hand.
'Vraag je moeder om te bellen als je de cijfers van de telefoon of je mobiel niet kan zien,' zei hij.
'Ehm, dank je. Dat zal ik doen,' zei ik verward.
'Ik ga dan maar weer eens'
'Wacht! Hoe heet je?'
'Sean en jij?'
'Bill'
'Tot nog eens, Bill. Je belt maar wanneer je me nodig hebt,' zei hij vriendelijk.