Frustration

Het was vreemd om hand in hand te lopen met mijn eigen tweeling. We waren altijd al close maar elkaars handen pakken deden we niet. Tom had immers een vriendin waarmee hij dit kon doen. Ik paste dus niet in het beeld. Toch genoot ik van de aandacht die hij me schonk.
'Je weet dat je dit niet moet doen, niet? Ik kan ook alleen gaan of thuis blijven,' zei ik schuldbewust.
'Thuis blijven is saai en alleen ga je niet veel kunnen zien. Ik was over iets aan het nadenken. Zou het geen goed idee zijn om zo een hond te nemen? Je weet wel, zo eentje dat blinden begeleid,' zei hij denkend.
'Nog niet aan gedacht. Kost dat niet veel?' vroeg ik.
'Dat weet ik niet. We kunnen het eens aan mam en Gordon vragen. Zou dat niet leuk zijn?'
'Dat lijkt me inderdaad wel leuk en ik hou van honden'
'Kom, dan gaan we dat nu direct vragen!'
Hij draaide ineens om, waardoor ik niet wist waar ik stapte en struikelde over een steen die niet goed in de grond zat.
'Sorry! Gaat het?' vroeg Tom bezorgd, terwijl hij me weer recht trok.
Ik knikte kort maar innerlijk maakte het me droevig. Ik kon niet eens omdraaien zonder hulp, hoe zielig was ik dan niet? Ik wist dat Tom me met plezier hielp maar dat kon niet altijd zo blijven gaan. Hij werd ook ouder en gaat misschien met zijn vriendin samen wonen en dan een gezin krijgen. Dan heeft hij geen tijd om me te helpen met elk klein ding. Ik moest leren om zelfstandig te worden, dat wist ik, maar ik was zo bang dat het niet zou lukken. Stel het je maar voor, een wereld die voor altijd zwart bleef, hoe erg je ook je ogen probeerde open te trekken. Misschien had Tom gelijk en was een hond de oplossing. Ik heb dat dikwijls op tv gezien, hoe die dieren de blinden helpen met de dagelijkse opgaven. Op die manier was het zelf niet meer gevaarlijk om een drukke weg over te steken. Plots vibreerde Tom's broekzak, wat me uit mijn gedachten deed schrikken.
'Hallo?' zei Tom tegen zijn mobiel.
'Waar blijf je?' zei een stem.
'Wat bedoel je?'
'Je zou een uur geleden als hier geweest zijn. Ik wacht op je!'
'Sorry, dat was ik helemaal vergeten! Er is zoveel gebeurd en ik had de tijd niet om het tegen je te zeggen,' zei Tom.
'Kom het dan hier maar vertellen. Laat me alsjeblieft niet nog langer wachten. Mijn voeten doen pijn'
'Ik kom direct, geef me een kwartier,' zei Tom zuchtend.
'Wie was het?' vroeg ik toen Tom zijn mobiel weer in zijn broekzak stak.
'Lilly. Ik had beloofd om een film met haar te gaan zien'
'Doe dat dan maar. Je mag een meisje niet laten wachten,' zei ik met een valse glimlach.
'Ik breng je eerst terug naar huis'
'Is niet nodig, ga maar'
'Je kan niks zien. Hoe moet je dan zelf naar huis gaan? Doe niet zo dom, Bill. Ik breng je wel vlug,' lachte hij.
'Behandel me niet alsof ik niets zelf kan doen,' mompelde ik geïrriteerd.
'Dat doe ik toch niet? Ik ben gewoon bezorgd'
'Als je het nog niet wist, ik ben even oud als jou. Ik kan dus echt wel zelfstandig zijn!'
Ik wist dat ik hem gekwetst had door de stilte die er viel. Ik wilde hem niet pijn doen maar zijn vriendin was belangrijk voor hem, dat wist ik. Ik kon hem dus onmogelijk voor mezelf houden, dat zou niet eerlijk tegenover haar zijn. Ik haatte de egoïstische kant van mezelf dus probeerde ik Tom wat van me af te stoten, zodat hij het niet zou merken. Het voelde goed aan om hem 24/24 uur bij mijn zijde te hebben maar dat recht had ik niet.