If you believe - 14

Ik zet de kraan uit en droog me af. Ik doe mijn kleren aan. Ik wil direct naar buiten stappen, maar ik hoor twee stemmen discussiëren. Het zijn Liam en Niall. "Wanneer ga je het haar vertellen?", hoor ik Liam zeggen. Is die haar nu op mij? "Wat moet ik haar vertellen?" "Je weet goed genoeg wat ik bedoel." "Dat ik tegen haar begonnen ben omdat Harry haar vriendin wilt? Dat hoeft ze toch niet te weten", hoor ik Niall zeggen. Ik voel tranen in mijn ogen komen. Voor er nog maar iemand iets kan zeggen, doe ik de deur open. Ik krijg twee geschrokken blikken op mij gericht. Niall komt naar mij om een knuffel te geven. Ik duw hem weg van mij. Nu heeft hij een vragende blik en Liam een bezorgde. "Je moet niet meer proberen. Ik heb alles gehoord. Laat Harry alles zelf eens regelen. Wat dacht je nu? Dat je mij kon dumpen wanneer Harry Nel had? En dat dan zou blijven duren? Of dat ik het nooit zou te weten gekomen zijn? Natuurlijk denk je zo over mij. Het is toch maar een naïef meisje dat mij altijd zal geloven. Wel, dat was een slecht plan. Hoe kon ik zo dom zijn? Natuurlijk wil je mij niet, je kan iedereen krijgen. Dus waarom zou je mij dan kiezen?" Voor hij nog maar iets kan zeggen, komt mijn hand redelijk hard op zijn wang. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden. "Klootzak." Ik stap naar de deur en voor ik buitenstap, kijk ik nog eens achter mij. Een droevige, met tranen in de ogen, en een bezorgde blik kijken me na. Ik sla de deur dicht. Al wenend loop ik naar beneden, niet wetend naar waar. Ik wil eigenlijk gewoon terugkeren. Ik ken hem nog niet lang, maar toch is hij veel voor mij. Maar wat hij me nu heeft aangedaan. Neen. Ik kan gewoon niet terug, ik moet blijven gaan. Ik loop het hotel uit en ga naar het dichtste park dat ik vind. Daar zet ik me op een bank. De watervallen van tranen blijven maar stromen. Niet alleen om wat hij me heeft aangedaan, ook om wat ik hem heb aangedaan. Ik heb hem geslagen en ben zomaar weggelopen. Wie weet wil hij me nu echt niet meer zien. Ik neem mijn gsm en zet een liedje op. Bij de gedachte alleen al, ween ik nog meer. Ik laat het liedje keer op keer afspelen. Ik wil dat hij hier nu is. Dat ik zijn armen kan liggen en dat hij mij kan troosten. Waarom ben ik direct weggelopen? Alle tranen moeten er gewoon uit, want ik kan niet meer terug...