15. First feeling of revenge.

Stiles en ik kijken elkaar even kort aan, voordat Isaac zich bij ons voegt.
'Wat deed je zolang?' vraagt Stiles gelijk.
Isaac laat zijn blik van Stiles naar mij gaan.
'Ik.. raakte mezelf even kwijt in mijn gedachte.'
Dat is maar deels waar, hoor ik aan zijn stem. Ik bal mijn vuisten en ga wat steviger staan.
'Ik wil Derek spreken.' Isaac zijn mond zakt ietsje open.
'Waarom?'
'Omdat ik antwoorden wil.'
Ik laat mijn blik expres wat beschuldigend worden. Isaac blijft me aankijken, maar wendt tenslotte zijn blik af.
'Waar woont hij?' Mijn stem is hard, vastberaden, zelfverzekerd. Isaac kijkt me nog steeds niet aan.
'Weet je wat mijn eerste gedachte van je was? Hij is tenminste eerlijk.' Ik draai me om en loop weg.

Mijn voeten laten de blaadjes kraken en het mos soppen.
Ik ben kwaad. Ik ben verdrietig.
Ik wil huilen. Ik wil schreeuwen.
Ik heb pijn. Ja, ik heb pijn.
Mijn vuisten zijn gebald, mijn spieren gespannen. Ergens, ergens hier in het moet Derek wonen. Vastberaden hem te vinden loop ik stevig door.
'Stop!' gilt er iemand.
Gelijk blijf ik stilstaan. Allison komt vanachter een boom. Ze heeft een donker pak aan, haar haar in een staart en in haar hand een.. boog. Een boog? Verbaasd kijk ik haar aan.
'Allison?' Ze is zo te zien net zo verbaasd om mij hier te zien, want haar mond is licht open gezakt. Verbaasd door het plotselinge bezoek.
'Jane?'
'Wat doe jij hier?' vragen we tegelijkertijd.
'Ik denk dat jij meer hebt uit te leggen', zeg ik met een blik op haar boog.
'Ooh..' komt er als enigste uit haar mond.
'Ik.. euh.. was aan het oefenen', stamelt ze. Ze laat een grote grijns zien.
'Boogschieten?' Ze knikt.
'Familietraditie.' Ze haalt nonchalant haar schouders op.
'Waar was je op aan het oefenen?' Een blos verschijnt razendsnel op haar wangen.
'Gewoon. Ik koos een bepaald punt, een boom voornamelijk, en schoot.' Ik knijp mijn ogen halfdicht.
'Waarom riep je dan stop als je me al zag. Ik had gewoon voorbij kunnen lopen.' Ik zie aan haar ogen dat ze radeloos is, maar ze geeft niet op.
'Ik moet van mijn vader iedereen in de buurt waarschuwen.' Ik knik langzaam. Ze liegt, overduidelijk. Net als Isaac. Op het moment dat ik dat wil zeggen, komt er iets anders uit mijn mond.
'Leer het me ook. Leer me boogschieten. Leer me jagen.'
Verbaasd bij deze wending begint ze te grijnzen.
'Natuurlijk! Kom.' Vol enthousiasme begint Allison aan de eerste les; uitleg van spullen en de benamingen ervan. Ze legt alles uit, geen detail weglatend. Waarschijnlijk blij dat er eens een meisje geïnteresseerd in is. In plaats van dat ze vol afschuw haar voortaan alleen nog aankijken wanner ze haar uitmaken voor 'freak'.
'Heb je morgenmiddag tijd?' Ik knik. Hoe meer afleiding, hoe meer van huis en dus hoe minder gehuil. Iets wat ik nog steeds haat.
'Morgen de tweede les. Dan mag je al gaan schieten!' Ze grijnst breed en tot mijn eigen verbazing laat mijn eigen enthousiasme mij dat ook doen.
We nemen in het bos afscheid. Vastberaden loop ik nog wat verder. Ik wil nog steeds Derek spreken, maar het wordt al donker. Blijkbaar heb ik aardig wat uurtjes met Allison doorgebracht.
Pas wanneer het al geheel donker is, kom ik bij het huis aan. Het enige teken dat ik niet alleen ben, is het briefje dat op de tafel achtergebleven is.
'Al naar bed.'
Aan het verkreukelde papiertje te zien, heeft ze dit al huilend, met veel moeite nog even opgeschreven. Een pijn steekt recht door mijn hart. Elke klopping doet zeer, maar er is niets dat ik eraan kan doen. Niets dat ik kón doen. Dat blijf ik mezelf tenminste voorhouden. Dat is het enige wat me op de been houdt. Toch vliegt Stiles zijn zin herhaaldelijk door mijn hoofd.
'Ze denken dat hij heeft gewacht, al voor langere tijd heeft gekeken, voor hij toeslag.'
Ik schud mijn hoofd en speel met het kettinkje. Na een oppep maaltijd klim ik het dak open. De zachte stem van John Ohh, de zanger van The Maine, galmt door mijn oren.
'Because the hardest thing to say, in the world, is I'm sorry.'
Ik voel de koude herfst wind door mijn haren, maar voel de ontstane kippenvel amper. Zoals altijd trek ik mijn knieën op en sla ik mijn armen erom heen. Mijn gedachte zijn stil, meegenomen met de wind.
'You are a flower in bloom. A simple thing. I am the softly falling rain. Who lost it all', zingt de zanger van Di-rect.
Dan hoor ik zacht gekraak. Ik richt mijn kin op en zie nog net Isaac het dak opkomen. Dit keer soepel en behendig.
'Hee, ik dacht al dat je hier zou zijn.' Ik knik met een niet overtuigende grimas.
'Mag ik?' vraagt hij wanneer hij naast me staat. Ik knik en hij komt naast me zitten.
'Ik wil gewoon geen leugens meer', onderbreek ik de stilte. Hij bijt even op zijn lip.
'Ik vertel de waarheid.'
'Niet in het mortuarium.' Ik kijk hem aan, moe van de leugens.
'Je hebt gelijk. Het spijt me. Normaal lieg ik ook nooit, maar.. het is.. gewoon gecompliceerd.' Ik zucht en schudt mijn hoofd, alweer.
'Laat maar.' Ik sta op en klop mijn kleren af.
'Jane', roept hij wanhopig mijn naam.
'Nee, laat me gewoon maar even.'
Ik ben bijna bij de rand als hij mijn hand pakt en me in een soepele beweging naar zich toetrekt. Dicht tegen zijn borst, dicht tegen hem aan. Slechts een enkele seconde kijk ik in zijn helder blauwe, twinkelende ogen voor hij zijn lippen op de mijne drukt en de wereld vervaagt.

-- Comment please? Thankyou! --