De ochtend voor boete

Ik kijk in de spiegel, en ik zie een mezelf. Aaron Wonderfields, de jongen uit District 2 die 9 jaar lang heeft zitten trainen op de beroepsschool. Aaron Wonderfields, de jongen die mee gaat doen aan de 67ste Hongerspelen. Aaron Wonderfields, de jongen die zich over een paar weken een echte man mag noemen. "Aaron, kom je naar beneden? Mam heeft het ontbijt klaargemaakt!" Louise, mijn zusje van 15 jaar roept me. "Ja, ik kom bijna!" Als ik beneden kom, zie ik een waar buffet van eten klaarstaan.
Broodjes, jam, kaas, bijna alles wat je kan bedenken staat er. Mijn moeder, vader en zusje zitten al aan tafel. Mijn broer, Michiel, is zoals altijd weer laat. Hij is 19 jaar, en sinds hij op een haar na werdt geweigerd voor De Hongerspelen is hij enorm chagerijnig geworden. zeker nu ik wél mag vertrekken. "Vandaag is het zover, zoon!" Zegt mijn vader. "Je mag nu eindelijk naar De Spelen toe!" Ik neem plaats aan de tafel en begin aan een broodje met aardbeienjam. Brood. Eens zien, dat kwam van... District 9,landbouw. Toch? of was dat nou 11? Ach, het maakt niet uit. Het smaakt goed, dus ik moet blij zijn. Op dat moment komt mijn broer binnen. "Zo kleintje, nu mag jij het gaan proberen bij De Spelen. Hopelijk kom je eruit, want ik kan toch echt niet op Louise gaan zitten klieren." Zegt hij dan. Ik voel me wel een beetje beledigd, en dat mag ook wel vandaag, maar ik ben ondertussen wel wat gewend van hem. "Michiel Wonderfields! Hoe dúrf je je broer op zo'n toon aan te spreken! Hij gaat wel vrijwillig zijn leven wel verwedden daar!" Roept mijn moeder uit. Ze stondt nooit écht achter het plan, maar pa heeft haar kunnen ompraten. "Je hebt gelijk," Zegt Michiel, en hij schenkt een glas jus d´orange in. Hij heft zijn glas, en dan zegt hij: "Ik wil een toast uitbrengen op mijn broertje die vandaag naar De Hongerspelen zal gaan. Op Aaron!". "Op Aaron!" Roept iedereen daarna in koor.