• 009 Niall James Horan

In een snel tempo reed Harry naar het ziekenhuis. Na lang vragen wisten we eindelijk dat het meisje Maxine heette. "Harry hoe lang nog?" vroeg ik en keek hem aan. "Niet lang meer." antwoordde hij , zijn blik nog steeds op de weg gericht. Ik keek Maxine aan en zag dat ze zo hard op haar lip had gebeten , dat deze nu aan het bloedde was. Ik pakte een zuivere zakdoek uit mijn broekzak en veegde het bloed van haar lip. Er kwam een zwakke glimlach op haar gezicht maar die verdween al snel toen ze weer hevig begon te trillen. Er kwamen tranen uit haar ogen en met mijn duim veegde ik ze weg. Ik sloeg mijn arm rond haar middel en trok haar dicht tegen me aan. "Ssst , het komt goed." suste ik haar , ook al wist ik niet wat ze had. "We zijn er." zei Harry en parkeerde de auto. Ik stapte uit de auto en hielp Maxine er ook uit.
Snel liepen we het ziekenhuis binnen , naar de balie toe. Harry en ik stopte voor de balie maar Maxine beef door lopen. "How how!" riep ik en liep haar achterna. "Wat is er?" vroeg ik maar voordat ze kon antwoordde begon ze weer te trillen en knipperde ze amper. Ik pakte haar stevig vast en toen haar 'trilbui' over was liet ik haar een beetje los. We liepen samen terug naar Harry , die nog steeds aan de balie met de vrouw stond te praten. "Dr. Drew komt zo. Dat is je dokter , toch?" vroeg Harry en ze knikte moeilijk.
We gingen in de wachtzaal zitten waar Maxime een beetje rustiger werd en minder trillde. Na een tijdje riep iemand Maxine haar naam. "Dr. Drew" stelde de man zich voor en schudde de handen van mij en Harry. "Volg me maar naar mijn kantoor." zei hij , en dat deden we.
"Wat scheelt er?" vroeg Dr. Drew en keek ons alle 3 aan.
"Ik , euhm , heb denk ik weer een aanval gehad. Maar erger dan anders." mompelde Maxine zachtjes. Ik had haar nog niet veel horen praatte maar haar stem was prachtig. "Oke Maxime , we moeten een paar testen doen. Als jullie het niet erg vinden om even te wachten?" zei Dr. Drew en gebaarde naar Harry en mij. We knikte en verlieten de kamer , om ons weer in de wachtzaal neer te zetten.
"Niall stop eens met op je nagels te bijten." zei Harry en duwde tegen mijn hand aan. "Ik ben nerveus." mompelde ik en prulde weer aan mijn nagel. "Waarom? Het komt wel goed met haar hoor." kalmeerde Harry me en ik knikte. "Misschien moeten we Paul even bellen." stelde ik voor en Harry knikte. "Ik ga even buiten bellen" zei hij en vertrok.
Na 5 minuten kwam hij terug en zakte neer op de stoel naast mij. "En?" vroeg ik. "Hij zei dat het goed was , dat we naar hier zijn gekomen. En hij ging het tegen James zeggen dat er iets mis was met een van zijn werknemers." zei hij en ik knikte.

Na drie kwartier in de wachtzaal gezeten te hebben , hadden we nog steeds niks gehoord van Maxine.
Plotseling kwam er een vrouw in paniek de wachtzaal ingerend gevolgd door een man. Ze keek de wachtzaal rond - waar alleen Harry en ik zaten- en ging ook op een stoel zitten , de man naast haar.
"Gaat het?" vroeg ik en keek de vrouw aan. Ze schudde haar hoofd en begon toen met praten.
"Het is mijn dochter. Ze heeft weer een aanval van Parkinson gehad en ik weet niet hoe het met haar is." zei ze en de tranen liepen over haar wangen. De man wreef met zijn hand over haar rug heen en ook bij hem zag je de tranen in zijn ogen.
"Maxine?" vroeg ik en ze keken me allebei verbaasd aan. "Waar ken je haar van?" vroeg de man. "Ze bracht de roomservice op onze kamer toen ze ineens begon te trillen en niet meer kon praten." vertelde Harry. "Zo hard bedankt dat jullie haar naar hier hebben gebracht! Niet veel mensen zouden zo iets doen." zei de vrouw , en Harry en ik knikte.
Na nog eens een half uur te hebben gewacht werden de ouders van Maxine geroepen en zaten Harry en ik - en nog een oud vrouwtje , die iets aan haar been had - alleen in de wachtzaal. "Niall , misschien kunnen we beter gaan. We kunnen nu toch niets meer doen." zei Harry en ik knikte. "Je hebt gelijk." we stonden allebei recht en verlieten de wachtzaal , om daarna richting de uitgang van het ziekenhuis te lopen.

"Wacht.."