31.

Zayn POV

Een schuldgevoel begon aan mij te knagen. Nog harder dan eerst. Ja, ze had mij gebruikt. Ja, ik was heel kwaad op haar. Maar ik had echt spijt van mijn woorden. Dit wens je toch niemand toe? Als ik nu gewoon was weggegaan zonder iets te zeggen was dit allemaal niet gebeurd. Nu is het allemaal te laat...

Ondertussen had ik Harry gebeld met een telefoon van het ziekenhuis om te vragen of hij mij kon komen halen. Wat baalde ik ervan dat ik geen rijbewijs had. Niet dat ik echt in staat zou zijn om zelf naar huis te rijden, maar toch. Ongeduldig wachtte ik op een bankje voor het ziekenhuis tot Harry zou aankomen. Ik had mezelf voorgenomen om nog niets tegen hem te zeggen tot we thuis waren, hij moest zich tenslotte concentreren op de weg.

Ik schrok op van een auto die voor mij stond. De bestuurder claxoneerde luid. Plots besefte ik dat het Harry zijn auto was die voor mij gestopt was. Hij begroette me met een knikje, waarna hij daarna weer naar voor keek en vertrok. Ik probeerde me sterk te houden, wat me tot mijn grote verbazing ook nog lukte. Toch kon ik een enkele traan niet tegenhouden onopvallend veegde ik hem weg. Ik keek naar Harry, maar hij had niets door. Na een klein kwartiertje waren we bij mijn thuis. 'Kom je nog even binnen?' vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. 'Is goed,' zei hij en hij volgde mij al snel naar binnen.

Ik had de andere jongens ook opgebeld om te vragen of ze wilden langskomen en een tiental minuten later waren ze er al allemaal. 'Euhm, jongens,' zei ik zachtjes om aandacht te krijgen. Ze waren allemaal in gesprek met elkaar en ik vond het raar om nu zo plots alle aandacht te krijgen. Ik slikte en voelde de tranen in mijn ogen prikken. 'Stephanie is...' begon ik, maar nog voor ik mijn zin had kunnen afmaken, liet ik me al terug vallen op de bank. Mijn gezicht in mijn handen terwijl de tranen weer als watervallen over mijn wangen stroomden. De laatste dagen had ik niet anders gedaan dan gehuild. 'Bedoel je...?' vroeg Louis. Hij maakte zijn zin niet af, maar iedereen wist wat hij bedoelde. Nog steeds met mijn gezicht in mijn handen verborgen knikte ik. Enkele seconden voelde ik vier paar armen om mij heen. Dit had ik even nodig, een beetje steun...