30.

Zayn POV

Ik weet niet voor hoelang, maar ik stond een hele poos in de kamer rond te draaien, alsof Stephanie plots zou verschijnen. Weg. Ze was gewoon weg? Zou dat misschien betekenen dat ze is wakker geworden en naar een andere afdeling is overgeplaatst? Net toen ik de kamer wou verlaten, kwam er een dokter binnen. 'Familie van Stephanie?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Gewoon een vriend,' antwoordde ik. Hij knikte en bladerde door zijn papieren. 'Ik heb slecht nieuws voor u...' begon hij. Met grote ogen en open mond staarde ik hem aan. Nee nee nee! 'Stephanie is jammer genoeg overleden aan haar verwondingen,' zei hij. Hij legde een hand op mijn schouder, knikte toen bemoedigend en liep toen weg. Ik bleef even roerloos staan. Ze is dood. Ik zakte door mijn knieën en verborg mijn gezicht in mijn handen. Tranen liepen ongecontroleerd over mijn wangen. De laatste maanden had ik echt geen geluk. Alles zat tegen. Ik zat zeker tien minuten op mijn knieën in die kamer. Plots schoot er iets door mijn gedachten. Rose! Ze moest dit weten. Ik nam mijn gsm en begon met trillende handen haar nummer te zoeken.

'Met Rose,' klonk haar vrolijke stem door mijn telefoon. Ik zei niets. Ik kon het gewoon niet. Zachtjes snikte ik. 'Zayn?' vroeg ze bezorgd. 'Rose, ik...' begon ik mijn zin, maar kon hem niet afmaken. 'Zayn, wat is er?' vroeg ze lichtelijk in paniek. 'Stephanie,' zei ik. Ik hoorde hoe ze haar adem in hield. 'Ze is dood,' zei ik. Ik kon het nog steeds niet echt beseffen. Het leek gewoon of ze nog ergens op de wereld rond liep, ver van ons vandaan. Maar ze was echt weg. Dood. Het klonk zo hard. Mijn gedachten werden onderbroken door het gesnik van Rose. Zonder nog iets te zeggen hing ze op. 'Verdomme!' schreeuwde ik en ik gooide mijn gsm uit frustratie door de kamer. Hij viel helemaal uiteen en in mijn scherm zaten miljoenen barstjes. Die was voor in de vuilbak, maar veel kon het me eigenlijk niet meer schelen...