Fear

Met een geschrokken uitdrukking zakte Draco in de overdreven grote fauteuil voor het raam in zijn kamer. In een poging zijn gedachten op een rijtje te krijgen keek hij uit het raam, om vervolgens weer met een schreeuw op te springen. Hij schrok van zijn eigen reflectie in het raam.
Met een bonzend hart ging hij langzaam weer zitten. Het begon er onderhand op te lijken dat hij een slecht geweten had, dacht Draco bij zichzelf.
Zijn vader, een moordenaar.. vanavond..
Opnieuw probeerde hij zijn gedachten weer te ordenen, dit keer het raam vermijdend. Opeens klonk het getik van hakken in de gang, waarschijnlijk was het zijn moeder.
“Nu zullen we het krijgen,” mompelde Draco zacht.
“Draco? Draco? Wat is er?” klonk de stem van, inderdaad, Narcissa.
“Niets moeder, niets,” deed hij een poging haar gerust te stellen, zodat ze meteen om zou draaien en ze zijn gezicht niet zou hoeven te zien. Maar nee helaas, zoals hij al verwacht had trok Narcissa de deur met een ruk open.
Met een intens bezorgde blik liet ze haar ogen door de kamer gaan, totdat ze Draco zag zitten.
Het enige wat van hem te zien was, was een stukje van zijn witblonde haar. De stoel stond namelijk met de rug naar de rest van de kamer toegedraaid.
Narcissa’s ogen stonden gestresst en zelfs een tikje angstig, ook al had ze Draco’s geruststellende woorden al wel gehoord. Vlug liep ze naar hem toe.
“Waarom hoorde ik je-" abrupt stopte Narcissa haar zin, bij het zien van haar zoons extreem bleke gezichtskleur en nog steeds geschrokken uitdrukking.
Ze hurkte zodat ze op Draco’s hoogte zat en legde een hand op zijn knie. “Wat is er jongen?” vroeg ze zachtjes, met een bezorgde ondertoon in haar stem.
“Ik.. eh.. nee niets moeder,” antwoordde hij, terwijl hij haar aankeek.
“Jawel, dat zie ik aan je,” zei Narcissa op een dwingende toon. Met haar wijsvinger op Draco’s kin duwde ze lichtjes zijn gezicht omhoog, zodat hij haar recht aankeek.
“Ik schrok alleen maar van mijn eigen reflectie in het glas,” antwoordde hij hees. Zijn gedachten fladderden telkens naar wat hij vanuit zijn luisterplekje voor de salondeur opgevangen had. De angst die hij daarna een tijdje had gevoeld, vocht zich een weg naar boven.
Narcissa voelde haar zoon van angst verstijven en het begon bij haar te dagen dat hij misschien wel iets van het privégesprek tussen Lucius en haarzelf had opgevangen.
Een deurbel die door het gigantische huis galmde verbrak de stilte die kort was gevallen. Narcissa snakte naar adem en ging meteen weer rechtop staan. “Nee.. het zal toch niet..,” mompelde ze met opengesperde ogen. Daarna werd haar uitdrukking woedend. “Lucius..,” zei ze, nog zachter. Vlak daarna mompelde ze, bijna onverstaanbaar, een aantal beledigende woorden.
Narcissa richtte zich weer tot Draco.
“Blijf hier, ik beveel het je,- zei ze op gebiedende toon “en wáág het niet om naar beneden te gaan,” voegde ze eraan toe. Na dit gezegd te hebben snelde ze naar de deur en hoorde Draco haar voetstappen de trap af gaan.