Jeej!! Kelly : (

Toen ik thuis kwam lag Paul te slapen op de bank. Ik besloot niet te veel aandacht te besteden aan mijn snurkende broer en liep naar boven. ik rende de badkamer in en bekeek mezelf in de spiegel. mijn mascara was uitgelopen hoewel ik me niet kon herinneren dat ik gehuild had. ik had enorme wallen onder mijn ogen, maar had meer dan 12 uur geslapen.
'Je doet hem pijn, Iza. 'De stem leek uit het niets uit mijn hoofd op de duiken.
'Kelly,' fluisterde ik.
'Ja, Iza.' Haast stem kraste door mijn hoofd en liet een knallende hoofdpijn achter. Ik voelde me duizelig worden en alles om me heen veranderde ineens van kleur. 'Je kan niet tegen me vechten,' zong Kelly's stem in mijn hoofd waardoor ik mijn evenwicht verloor en me aan de wasbak moest grijpen. 'Je kan niet vechten wat er niet echt is.'
'Je kan niet doden wat al doos is,' siste ik en een helse pijn schoot door mijn hoofd heen. 'Je kan niet terug naar wat verleden is, hij zal niet houden van wat hij vergeten is.' Kelly krijste en het volgende moment viel ik. Ik viel en bleef vallen in iets wat een bodemloos gat leek.

De klap waarmee ik neer kwam bleef door dreunen in mijn lichaam. Ik probeerde op te staan maar iets drukte op me neer. Ik draaide mijn hoofd en spleet licht scheen in mijn oog; ik lag in een kist.
'Het is niet zo moeilijk,' zei een stem van buiten de kist waar ik in zat. Ik wilde vragen wat, maar kreeg het gevoel alsof mijn stembanden uit mijn lichaam verdwenen waren. 'Zeg me waar de poort naar de andere werkelijkheid is.' Ik begon te wennen aan het licht buiten en kon zien door mijn spleet wat er buiten mijn kist afspeelde. Ergens kreeg ik het idee dat Kelly me in een soort droom liet zien hoe zijn gestorven was, maar toen ik naar buiten keek zag ik tot mijn grote schrik niet Kelly zitten. Het was Scot.

Ik lag verstijfd van angst en afschuw, maar tegelijker tijd wetend dat ik niet gevonden zou worden. Ik kon mijn hoofd alleen niet afwenden en moes toe kijken hoe mensen buiten mijn gezichtsveld Scot martelde en uitscholden.
Hoe lang lag ik hier al? Hoeveel uren martelde ze hem al?
'Je kunt net zo goed stoppen,' zei Scot en hij grijnsde triomfantelijk.
'Iedereen heeft een punt waarop hij breekt,' siste een stem.
'Ik breek alleen niet eerder dan jullie,' zei hij. 'Hoe lang kunnen jullie het uithouden om een man te martellen?'
'Dood hem,' siste de man. 'Zeggen gaat hij het toch niet.'
'Maar...' begon een andere stem.
'Een wachter minder is altijd mooi.' Het werd even stil.
'Ga je gang, ik ben niet bang voor de dood,' zei Scot rustig.
'Nee, natuurlijk niet,' zei een stem. 'Je wacht gewoon in de andere werkelijkheid op je licht.' Scots gezicht betrok ietsje, maar het was al gezien. 'We hebben dan misschien wel niet het vuur, we zijn sterk genoeg om mensen onsterfelijk te maken. Je zult alleen sterven en alleen dood zijn. De andere werkelijkheid zal een hel voor je worden.' Scots grijns was verdwenen en de enorme woede was op zijn gezicht te zien. 'Nog een laatste woord.'
'Ja,' zei hij en een glimlach verscheen ineens op zijn gezicht. 'Mijn licht is al dood.' Het volgende moment schoot een mes mijn gezichtsveld in en viel Scot neer op de grond. Zijn keel open gereten en bloed dat de wond uit gutste. Het geluid van voetstappen stierf weg, ik kon me weer bewegen en schoot overeind.

Ik keek om me heen en stond snel op. In de spiegel bekeek ik mezelf. Mijn ogen stonden verwilderd, tranen lagen op mijn wangen en ik trilde. Ik veegde snel de uitgelopen mascara van mijn gezicht en liep de badkamer uit. In mijn zak begon mijn telefoon te trillen.
'Met Iza,' zei ik emotieloos.
'hij Iza met Ingrid,' klonk haar vrolijke stem. 'Vanavond gaan we de clip bekijken. Heb je zin om te komen?'
'Ja, lijkt me leuk,' zei ik.
'Mooi, ik zie je vanavond,' zei ze en ik kon horen dat ze glimlachte. Ik hing op en liep naar beneden. Paul lag nog altijd te slapen en ik sloop het huis uit. Ik moest weten of Scot nog leefde.