012 {why did the boy come back?}

Valentina staarde naar de diepte voor zich. Auto's reden langs voorbijgangers, voorbijgangers hadden het druk met ergens heen komen en iedereen leek wel iets te doen te hebben. De zon scheen flink door het dunne wolken pak heen en leek de kleine dunne wolkjes uit te lachen door hun miezerige poging denon tegen te houden. Het was warm op straat, warmer als normaal. Normaal. Normaal bestond niet meer. Al jaren lang bestond normaal niet meer. Normaal was vervaagd na haar zevende verjaardag. Normaal zou nooit meer terug kkomen, hoe hard ze er ook voor zou vechten. Het laatste stukje normaal was acht jaar geleden vertrokken om het avontuur te aangrijpen. Het laatste stukje normaal was terug gekomen en had het volledig verknald. Normaal bestond niet meer. Het was an de aarbodem verdwenen. Valentina was nooit normaal geweest, dat wist ze zelf ook wel. En als ze het heel even wist te vergeten waren er wel mensen die haar er op wijste. De laatste jaren was Valentina veranderd. Ze was niet meer de kleine Del Colbra die altijd maar weer beschermt werd door loverboy. Haar handen speelde met de kleine opgepoetste haaien tand die aan haar ketting hing. Valentina wist dat het een niet al te modieus item was, maar het had waarde voor haar. Vaak stopte ze het onder haar shirtje zodat het voor niemand zichtbaar was. Vaak was de ketting ook wel in haar tas te vinden, waar het te wachten lag om gestreeld te worden door Valentina's slanke vingers. Er was geen dag waarop Valentina de ketting niet door haar vingers liet glijden. Ze kon niet zonder het ding. Haar bruine ogen gleden van de ketting naar het stuur voor zich. De oude pick-up truck stond ergens langs de kant gepakeerd. Geheel illegaal. Het deerde Valentina niet. Langzamerhand begonnen haar ogen waterig te worden terwijl ze voor zich uit bleef staren. Niemand leek zich aan haar te storen. Een vliegtuig vloog over, hoogstwaarschijnlijk op weg naar het vaste land. Ongewillig gleden haar gedachtes terug naar de dag waarop Peter verdween, nooit meer terug kwam. Druppels dropen uit haar ooghoeken terwijl ze ze onhandig weg probeerde te poetsen. Alles uit haar leven was verdwenen. Ze had het terug gehad. Ze had nieuwe dingen toegelaten, maar weer leek alles te mislukken. James zou er achter komen. Haar verlaten. Peter zou terug gaan naar zijn geweldige leven en wat had Valentina dan. Ze bleef weer alleen achter zoals altijd. Ze was weer alleen. Alleen zijn was ze niet meer gewend. Vroeger was dat haar leven, maar haar leven was veranderd. Haar handen schokte terwijl ze steeds de tranen uit haar ooghoeken probeerde te vegen alsof ze nooit of te nimmer haar kin mochten aan raken. Alsof het vergif zou zijn voor haar tere kinnetje. Langzaam slikte ze haar tranen weg en verzetten zich zelf tegen de tranen. Ze was oud genoeg om te beseffen dat tranen niets op zouden lossen. Ze was niet meer het kleine meisje van 15 dat als een gek richting het vliegveld was gereden om haar enigste vriend tegen te weerhouden van de geweldige carrière waarnaar hij op weg was. Nadat ze zo lang alleen was geweest kon ze enkel aan zichzelf denken. Dat was zeker. Maar ze had het afgeleerd, had zich onder de mensen begeven en begon weer te leven. De vreselijke reputatie van zich af te werpen. Zachtjes streken haar vingers de ketting in haar hand en legde deze veilig weg terug in de tas. Ze wist iets wat onhandig de sleutel in het contact om te draaien en liet de motor van de auto weer draaien. Ze had het verpest. Enorm verpest. Maar ze zou niet opgeven, niet weer.