The Hand That Took Mine

Wat was er gebeurd? Waarom was alles donker? Angstig voelde ik om me heen maar kon niets raken. Ik was vergeten dat ik op een verhoging stond, dus struikelde ik eraf. Ik viel op mijn knieën en voelde mijn tranen komen. Snel nam ik mijn mobiel uit mijn broekzak maar stond naar het niets te kijken toen ik me realiseerde dat ik niet kon zien naar wie ik belde. Ik wist dat het de knop naar onder was en daarna was het naar links en dan de groene knop. Gelukkig had ik het al zo dikwijls gedaan dat ik toch de juiste persoon had gebeld.
'Bill? Waarom bel je? Waar blijf je?' vroeg Tom.
'Tom! Ik kan niks zien!' zei ik panisch.
'Hoe bedoel je?' vroeg hij verward.
'Ik bedoel precies wat ik zeg! Ik kan niets meer zien, alles is donker! Help me, alsjeblieft,' jammerde ik bang.
'Wacht, blijf daar staan! Ik kom direct!'
Ik stak mijn mobiel weer in mijn broekzak en tastte om me heen, op zoek naar een muur. Dankzij die muur kon ik terug recht staan. Ik probeerde mijn ogen verder open te doen, het bleef echter nog steeds donker. Ik luisterde naar de geluiden om me heen maar ze maakten me bang aangezien ik niet kon zeggen waarvan ze kwamen of van wat ze waren.
'Bill?'
Ik hoorde de stem die ik uit duizenden kon herkennen en draaide mijn hoofd ik de richting van het geluid. Ik hoorde lopende voetstappen die langzaam dichterbij kwamen en plots voelde ik dat hij mijn arm aanraakte.
'Bill? Kan je echt niets zien? Wat is er gebeurd?' vroeg hij bezorgd.
'Ik weet niet. Ik had gedaan met mijn handen te wassen en plots ging het licht uit,' zei ik onzeker.
'Laat me eens zien'
Hij pakte mijn kin vast zodat hij in mijn ogen kon kijken.
'Er is niks aan te zien,' zei hij verward.
'Maar ik kan echt niks meer zien. Ik kan jou niet eens meer zien!' zei ik angstig.
'Misschien heb je een ontsteking of iets anders dat na een behandeling weg gaat. Kom, dan gaan we weer naar huis'
Hij pakte mijn hand vast en leidde me naar de juiste kant. In de hele duisternis om me heen en alle paniek dat het met zich mee bracht, was Tom's warme hand een grote steun. Het voelde raar aan om hand in hand te lopen aangezien we beide jongens waren en we waren ook geen kleine kindjes meer. Mensen gingen ons vast wel raar aankijken. Plots trok Tom zijn arm naar achter waardoor ik automatisch stopte.
'Een rood licht,' zei hij.
Ik voelde me op dit ogenblik zo hulpeloos. Als hij me niet mee zou trekken, dan was ik waarschijnlijk al lang in mijn eigen ongeluk gelopen. Het was onvoorstelbaar hoe eng de hele wereld plots werd als je niks meer kon zien. Ik stond er nooit bij stil maar blinde mensen waren volgens mij de moedigste mensen die er waren. Er was immers niets meer te zien. Je kon die mensen waarvan je hield nooit meer zien en alle andere mooie dingen in het leven, hadden plots geen betekenis meer. Ik was zo bang dat ik ook zo werd. Hopelijk was het maar iets tijdelijk, zoals Tom zei. Het ergste dat ik me kon voorstellen was Tom's gezicht nooit meer te kunnen zien. Daar had ik meer schrik voor als de mooie wereld te verliezen.
'Georg, Gustav, er is iets met Bill's ogen. Hij kan niks zien. Breng de auto even naar hier,' zei Tom.
'Hoe komt dat?' vroeg Georg geschrokken.
'Dat zoeken we later wel uit. Nu moeten we eerst thuis geraken,' zei hij.
'Je kan me hier ook laten staan en zelf je auto gaan halen, hoor,' zei ik tegen mijn broer.
'Waarom zou ik dat doen? Ik laat je niet achter in een omgeving die je niet kent, zeker niet als je niks kan zien,' zei hij bezorgd.
Ik hoorde dat Georg en Gustav naar de auto liepen, terwijl Tom nog steeds mijn hand vast had. Dat was het enige dat echt leek.
'Je bent niet alleen, Bill. We zorgen er wel voor dat je weer kan zien'
'En wat als die voor altijd zo blijft?' vroeg ik bang.
'Daar mag je nog niet aan denken. En als dat zo is, dan zoeken we samen voor een oplossing,' zei hij lief.
Hij gaf een zacht kneepje in mijn hand om te laten merken dat hij er voor me was.
'Maak je geen zorgen. Het komt wel weer goed. Daar geef ik je mijn woord op'