29.

Zayn POV

Ik werd wakker door de zon die in mijn ogen scheen. Ik kreunde eens en draaide mij om, ik had nog lang geen zin op op te staan. Toen viel mijn blik op de klok. Half een?! Misschien was het toch niet zo'n goed idee om twee pilletjes in plaats van een in te nemen. Meteen sloeg ik de deken van mij af en stond op. Ik had dat iets te snel gedaan, want even werd alles zwart voor mijn ogen. Ik ging even op mijn bed zitten en wachtte tot alle zwarte vlekken verdwenen waren.

In mijn boxer liep ik de gang op. De andere logeerkamers zagen er onbeslapen uit. Dat wilde zeggen dat Liam en Niall vannacht naar huis zijn gegaan. Ik ging de badkamer binnen en deed de deur op slot. Ik nam een uitgebreide douche en vergat even alles om mij heen. Maar zodra ik de douche weer uit stapte, overviel de werkelijkheid mij weer. Ik zuchtte en liep, gewikkeld in enkel een handdoek, terug naar mijn kamer waar ik mijn kleren in een hoekje had gepropt. Ik had geen andere kleren bij, dus deed ik mijn kleren maar weer opnieuw aan.

Toen ik beneden aan kwam, zag ik Harry op de bank zitten met muziek in zijn oren. Zijn ogen waren gesloten, maar hij schudde zachtjes met zijn hoofd mee op de maat van de muziek terwijl hij heel zachtjes mee neuriede. Plots gingen zijn ogen open, alsof hij mij gehoord had, wat eigenlijk onmogelijk was want ik stond nog steeds op dezelfde plaats. Meteen deed hij een oortje uit zijn oren. 'Heb je een beetje kunnen slapen vannacht?' vroeg hij bezorgd. Ik knikte en ging langs hem in de zetel zitten. 'Zal ik een ontbijt voor je klaarmaken?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dankje. Ik heb geen honger,' antwoordde ik. 'Maar je moet iets eten,' drong hij verder aan. Ik zuchtte en stond op. Ik nam een appel in de keuken en ging weer terug naast hem zitten. 'Zo beter?' vroeg ik. Hij knikte al iets meer gerustgesteld. Terwijl ik langzaam op mijn appel aan het bijten was, dacht ik na over wat ik tegen Stephanie kon zeggen. Misschien kon ze me niet horen, maar het was het proberen waard, toch? Toen mijn appel op was zag ik dat het al kwart voor twee was. 'Ik ga naar Stephanie, bedankt dat ik hier mocht blijven, Harry,' zei ik met een gemeende glimlach. Hij knikte glimlachend terug.

De rit naar het ziekenhuis duurde lang. Ik was deze keer met de bus gegaan omdat dat heel wat goedkoper was dan de taxi. De bus stopte vlak voor het ziekenhuis. Dat viel goed mee, dan moest ik gelukkig niet nog een heel eind wandelen. In het ziekenhuis liep ik meteen door naar Stephanie haar kamer. Toen ik voor haar deur stond, wilde ik kloppen, maar bedacht net dat dat heel dom zou zijn omdat ze toch niet kon antwoorden. Ik deed de deur open en stapte naar binnen. Verbaasd keek ik rond. Wat was er gebeurd?