Try To Catch My Lovebug. 40

*NickPov
Je zit onderuitgezakt op de bank van de tourbus. Je staart wat niets ziend uit het raam. Na de laatst keer dat je June hebt gezien voel je je anders. Je kunt niet zeggen wat het is.
Je hebt al een week niet met haar gepraat. Via Joe heb je alleen gehoord dat het goed het haar gaat.
Deze keer vind je het minder leuk om verder te gaan daar waar je was gebleven.
Joe komt weer bij je zitten. ‘Ik belde net met Mira..-’
‘Met wie anders,’brom je.
Joe fronst even, maar vertelt verder. ‘Ze zei dat June vandaag een date heeft met een of andere Luke.’
Je fronst. Waarom heeft ze je dat niet verteld? Ze zou toch juist.. Joe onderbreekt je gedachten.
‘Ze gingen eerst naar een wedstrijd van hem en daarna iets drinken. Leuk voor haar hé?!’
‘Natuurlijk!’ Je glimlacht. June verdient een jongen. June verdient plezier en geluk. En liefde.
Maar waarom vindt je het dan niet zo leuk?

*JunePov
Je loopt naast Luke het stadion binnen. Je voelt je trots dat je naast hem loopt.
Een knap meisje komt op jullie af. Even zakt de moed je in de schoenen. ‘Hi! Ik ben Suze, Luke’s zus. Luke had gevraagd of ik jou tijdens de wedstrijd wou vergezellen,’zegt ze glimlachend. Als ze lacht lijkt ze op Luke.
‘Oh, dat is leuk,’zeg je verrast.
Luke’s naam wordt van allerlei kanten geroepen. Hij pakt je hand en geeft er een kneepje in. ‘Ik moet gaan. Ik zie je naar de wedstrijd.’
Je glimlacht. ‘Ja, is goed. Succes.’
Suze leidt je naar jullie plek.
Het is wel leuk. Al snap je niet veel van het spel. Je bent blij dat Suze erbij is. Lief dat Luke eraan gedacht had, zodat jij niet alleen bent. Suze legt het meeste uit, al snap je de helft nog niet.
Luke komt er trots aan lopen. Hij heeft drie keer gescoord. Of zoiets. Je glimlacht breed.
‘Je deed het heel goed. Geloof ik. Ik moet het allemaal nog leren,’zeg je lachend.
‘Geeft niet. Ik leg het je allemaal nog wel uit,’zegt Luke lachend. ‘Kom mee, we gaan de stad in.’ Hij pakt je hand. Je voelt je wangen gloeien.

Als jullie je tweede glas op hebben zie je tot je schrik dat je naar huis moet. ‘Mijn moeder is zo vrij van haar werk en dan moeten we eten,’verontschuldig je je.
‘Het is al goed. Ik zal met je meelopen.’ Luke legt het geld op tafel en samen vertrekken jullie.
‘Eh, ik moet nog koken,’flap je er in een stilte uit.
Luke kijkt je ongelovig aan. ‘Voor je moeder?’
‘Ja, voor ons twee. Als zij uit het werk komt zorg ik dat het klaar is,’zeg je.
‘Wauw. En je vader dan?’
Je perst je lippen tot een streepje. ‘Die heb ik nooit gekend. Hij heeft mijn moeder en mij achter gelaten,’zeg je nors. Je wordt elke keer weer boos. Je denkt aan Nick. Aan jullie gesprek. Aan de fontein.
‘Oh bah, wat een klootzak,’zegt Luke alleen maar.
‘Ja, nogal.’