036 Fay lè Animalia

Ik ben gewoon zo verwart over dit alles, ik begrijp het gewoon allemaal niet meer. Ik zit huilend op mijn bed en Aine slaat trostent een arm op me heen. Maar het helpt allemaal niet, snel ren ik mijn kamer uit het wordt me gewoon allemaal even te veel. Aine roept me nog na maar het weerhoud me er niet van om te stoppen met rennen. Snel ren ik het huis uit, de tuin door en daarna de stal in.

Ik neem plaats in een hoekje van Ziggy’s stal en zachtjes draait hij zijn hoofd naar mij toe. Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te persen maar de tranen blijven over mijn wangen rollen. Hij lijkt te merken dat ik verdrietig ben wat zachtjes legt hij zijn hoofd op mijn schoot en kijk mij met zijn grote ogen aan. Het lijkt wel of hij echt met me mee leeft en dat kalmeert me wel een beetje zachtjes aai ik over zijn hoofd heen en gelukkig word ik er al snel weer een beetje rustig van, dit is gewoon de perfecte plek om even alleen te zijn en na te kunnen denken.

Even later hoor ik de staldeur met een piepend geluid open gaan en niet veel later staat de inmiddels voor mij bekende jongen voor mijn neus. Hij neemt plaats naast me en legt zijn arm over mijn schouder. Zonder dat hij ook nog maar iets heeft gezegd heeft lucht ik mijn hele hard bij hem. ‘Rustig, het komt allemaal wel goed en daar ga ik persoonlijk voor zorgen’ zegt hij glimlacht. Ik kijk hem dankbaar aan ‘Maar nu gaan we je eerst weer even opvrolijken’ en nog voor dat ik antwoord heb kunnen geven springt hij op en trekt me overeind en niet veel later rijden we samen op het strand. Dit is gewoon heerlijk dit doet me even alles vergeten. Alles waar ik zo bang voor ben.