Carrot 33

W-waar was ik? langzaam zag ik weer wat ligt verschijnen. Ik lag op het oude houten tafeltje in de klas. Een warm straaltje liep langs mijn mond. Ik veegde het af. Het was bloed. De hele klas stond om me heen. Het hele tafeltje zat onder het bloed. Waarom keek iedereen me zo aan? Wouters stond voor me en hield mijn polsen vast. Ik kon wel in huilen uitbarsten. Maar ik deed het niet. Ik wilde het niet. Of mocht ik het niet? van mezelf niet? van Maaike niet? Dikke tranen rolde over mijn wangen. Ze volgde mijn neus, en namen steeds een beetje bloed mee. Tot de traan in het gleufje van mijn lip belande. Het smaakte zout en zoet door elkaar. Maar het zout van de tranen overheersde.
Het was een mooie donderdagmiddag en we zaten met onze ruggen tegen elkaar. Ik genoot van het moment. De zon, Maaike, de vogels. alles. Ineens was mijn lip beginnen te bloeden. Maaike had zich omgedraaid en er aandachtig naar gekeken. Ze had me vastgehouden, toen ik flauwviel. Ze had me water gebracht. Een betere vriendin als Maaike bestond er niet. Tot 25 april 2010. Daarna was alles anders geworden.
De tranen waren steeds dikker geworden, en waren niet meer te stoppen. Iedereen keek me zo medelevend aan. Iedereen bleek van me te houden. Maar degene waar ik het meeste naar verlangde, was toch echt Louis.

Het geluid van de deurbel klonk. Het was een koude december middag. Na even wachten ging de deur open. Ik keek omhoog. Hij was zo mooi. Ik wilde opstaan en hem omhelzen. Maar helaas weigerde mijn benen. 'Eva!' zijn stem klonk verrast. Het was dan niet Louis, naar hem had ik ook verlangd. Ik had iedereen gemist hier in de omgeving. Ik was er te lang niet geweest. Hij hielp me het trapje op en liet me, nadat hij een zoen op mijn wang had gedrukt, binnen. 'Louis is binnen, hij zal wel verrast zijn.' Daarna ging hij naar boven, zonder nog iets te zeggen. En stond ik alleen in de grote hal, van het huis waar ik zo vaak was gekomen, maar wat nu toch vreemd leek. Ik wist dat ik niet alleen de woonkamer in kon, er was namelijk een afstapje. Nog voordat hij helemaal boven was besefte hij dat ook, kwam terug naar beneden, en duwde me vooruit. 'Ik heb je gemist lieverd,' fluisterde hij in mijn oor.