I'll be right back

Net nadat ik terug thuis kwam werd ik gebeld door een nummer onbekend.
'Hallo?!' vroeg ik. Eerst hoorde ik wat geruis aan de andere kant en daarna de stem van Thijs.
'Ik moet je spreken!' hij klonk dwingend, het maakte me zelfs een beetje bang. 'Vanavond in dat speeltuintje bij mij in de straat.'
'Waarom vanavond? Waarom niet morgen ofzo?' vraag ik.
'Het is belangrijk. Tot vanavond!' zei hij en hing toen op.
Ik wist niet of ik zou gaan, maar als ik zou gaan zou ik mijn moeder niks zeggen.

Ik pakte mijn jas van de kapstok, ik was van plan om toch te gaan. Hij had me gesmst wanneer hij er zou staan. Om kwart voor 8 tot 8 uur zou hij er staan. Het is kwart voor acht, gelukkig is het niet zo ver.
'Ik ben naar Lotte werken aan een geschiedenis project!' roep ik vanuit de gang. Ik wacht niet op een antwoord en sluit de deur met een harde klap achter me dicht.
Onderweg merk ik dat ik mijn mobiel niet bijheb, jammer dan. Ik blijf toch niet zo lang weg.

Eenmaal aangekomen staat hij er al. Ik loop naar hem toe, ik ben toch wel een beetje gespannen. Het is toch al wel donker buiten en ik ben ook wel bang voor waar hij over wil gaan praten.
'Hey' zeg ik. Hij kijkt op en ziet dan pas dat ik er sta. Hij heeft oortjes in en had me waarschijnlijk niet horen aankomen.
'Hey' zegt hij.
'Dus, waar wilde je over praten?' vraag ik. Ik kan wel raden waar het over gaat maarja... Hoe komen we anders op dat onderwerp?
'Wat denk je?' begint hij met een sarcastische toon. 'Ik besta ineens niet meer voor je!'
'Ik weet het, het spijt me echt maar ik heb voor Daan gekozen!' zeg ik. Het klink nou eenmaal rotter dan dat ik het bedoel.
'Je denkt toch niet dat het niet erg ik voor mij?' zegt hij. 'Jij gaat van de een naar de ander en dan ga je zelf voor slachtoffer zitten spelen? Lekker ben jij!'
'Hé hallo! Ik heb er oprecht spijt van! Maar het slachtoffer spelen? No way! Dat doe jij nu toch juist?' zeg ik.
'Ik ben ook het slachtoffer!' zegt hij. Ik vind het wel zielig voor hem hoor, maar hij zit me nu helemaal zwart te maken en zichzelf enorm aan te stellen!
'Stel je toch niet zo aan joh!' zeg ik.
'Ik heb daar reden toe!' zegt hij. Terwijl hij dat zegt gaat hij met een arm tegen het klimrek aanleunen waardoor zijn shirt iets omhoog gaat. Mijn adem stokt als ik zie wat er aan zien riem zit vastgemaakt. Een mes, en niet zo'n kleintje ook.