2. Een Voorgevoel

Ik fietste zo snel ik kon richting de school. Niet omdat ik zo'n zin had in het nieuwe schooljaar hoor. Nee alles behalve dat. Maar iets in me verlangde terug naar dat oude gebouw. De donker hout gelakte trapleuningen. En haar slome computertje in haar redactie kantoortje.

En warme wind werkte me tegen. De bries speelde met mijn lange strokleurige haren. Ik had geen zin gehad op het vandaag op te steken. Dus hing het in golven over mijn schouders. Achterop de bagagedrager van mijn oude zwarte opelfiets, zat mijn bruine leren schoudertas stevig ingesnoert. Ik had nooit het nut van die boeken begrepen. In de grote steden hadden de meeste mensen gewoon een stick. En werkte ze moet laptops. Maar dat was natuurlijk iets te modern voor hier.

Eindelijk kwam ik het schoolplein opgereden. Ik was blijkbaar niet de enige de vroeg op school wilde zijn. Het plein stond al voor fietsen. Het gaf een vertrouwd gevoel. Ik zette mijn fiets neer op mijn oude vertrouwde plekje. En liep de school binnen.

Binnen hing de frisse geur van schoonmaakmiddel, iets met kersen dit keer. De geur die altijd in het Beuken College hing als de leerlingen terug keerde van hun geliefde zomervakantie. Je kan me veel wijsmaken. Maar volgens mij is er toch eigenlijk ook geen leerling die niet een plekje in zijn hart heeft voor ons College.

Het is niet erg groot. We hebben 247 leerlingen. Bizar weinig eigenlijk voor een middelbare school. Maar Candle, ons dorpje, is dan ook niet erg groot. Het is erg knus en gezellig. Iedereen kent hier iedereen. Dat is dan gelijk ook weer het grote nadeel van hier. Als er iets gebeurt weet binnen een halve dag iedereen het. Maar ik heb wat dat betreft niets te vrezen. Ik kom uit misschien wel een van de oudste en braafste families hier. We zijn zo gewoon en doorsnee als maar kan. En ik ben daar dan ook weer een goed voorbeeld van.

Ik, Keira Telk, 19 jaar. Doorsnee leerling op het edele en al meer dan 300 jaar oude Beuken College. Waar mijn ouders afstudeerde. En hun ouders, en die van hun. Ga zo maar door. Onze familie had niet eens zo'n leuk familie gerucht.

Maar weer terug naar het hier en nu. Ik snoof de geur nog iets dieper mijn neusholte in. En nam hem goed in me op. Een soort gewoonte bij elk nieuw schooljaar. Ik liep in gedachten verzonken naar de kapstokken. In de gang stonden groepjes leerlingen bij te kletsen. Af en toe ving ik dingen op. Vaak ging het over een leuk vakantieland. Of de nieuwe geweldige vakantie liefde. Waar je over paar weken dan toch niets meer van hoort.

Ik liep door naar de achterkant van de hal. De plaats van mijn kluisje was. En de redactie van de schoolkrant. Snel dumpte ik wat boeken in mijn kluisje en opende de deur dat de readactie...