Hoofdstuk 29

Severus Sneep P.O.V



Zacht vervloek ik het meisje dat lijkend, zonder problemen de opgegeven toverdranken aan het maken is. Ik vervloek haar al, sinds de dag dat Albus binnen kwam en vertelde dat hij haar geadopteerd had. We moesten haar behandelen als een normaal kind, maar uit kijken met wat we zeiden. Toch was de eerste keer dat haar zagen, voor mij het kookpunt. Al weet ik niet precies waarom, ze maakte me woedend.

Het was met Kerstmis. Normaal ging Albus naar huis, maar om belangrijke zaken kon dat niet. Hij haalde haar op, vast besloten Kerst met haar te vieren. Tijdens het avondeten op kerst, kwam hij binnen met het meisje op zijn arm. In het begin keek ze met grote ogen, naar een punt over de schouder van Albus. Daarna draaide ze haar hoofd en keek, met mogelijk nog grotere ogen, naar alle leerlingen en leraren. Overal hoorde je ‘aah’ en ‘kijk hoe schattig’. Albus zette haar op de grond en ze greep zijn duim vast, omdat zijn hand te groot voor haar was. Toen ze langs de tafel van Griffoendor liepen, fixeerde haar ogen zich, op een jongen met donker bruin haar. Ze liet de duim van Albus los en liep naar de jongen toe. Nieuwsgierig keek ze hem aan. Haar kleine handje ging omhoog en ze liet haar vingers over zijn gezicht glijden. Ze prikte hem bijna in zijn oog. Plots draaide ze zich om en keek me aan. Met een kleine vinger wees ze naar me. Op haar kleine beentjes rende ze naar me toe en vloog ze me om de hals, waardoor ik van mijn stoel viel. Met een doffe klap, landde ik op de vloer. ‘Sorry Severus’, zei Albus en hij tilde zijn dochter weer op. Hij stak zijn hand uit, om me overeind te hebben, maar ik negeerde hem. Ik krabbelde overeind en ging weer zitten, nadat ik mijn stoel overeind had gezet. ‘Fijne kerstmis’, begon Albus met zijn speech. ‘Zoals jullie zien, hebben we bezoek. Dit is mijn dochter Lucinda. Ik hoop dat jullie haar hier welkom heten, in de tijd dat ze hier is. Eedsmakelijk’! Eindigde Albus zijn speech. Daarna ging hij zitten, met zijn dochter op zijn schoot. Al snel had ze zijn vork te pakken en probeerde ze Minerva er mee in haar oog te prikken. Ik had me afgevraagd, of Lucinda me had herkent, toen ze me om de hals vloog. Het leek me sterk, maar het kon ergens wel. Ik was een keer langs geweest. Op de dag voordat haar ouders vermoord werden. Ze was nog heel erg klein, maar was het misschien toch mogelijk? Ik zag hoe Minerva in een kat verandere en hoe Lucinda de kat aaide. Minerva veranderde met een zachte, ‘plop’, weer terug. Kraaiend van plezier, klapte het meisje in haar handen. Al snel had ik er genoeg van. Langzaam, stond ik op en baande me een weg naar de deur. ‘Ga je al weg Severus’? Vroeg Albus. ‘Ik voel me niet zo goed’, zei ik. Albus knikte bedenkelijk en zei: ‘Beterschap Severus’. Ik draaide me om en liep weer verder naar de deur. Ik hoorde Lucinda nog net roepen: ‘Beterschap Severus’! De deur van de grote zaal, knalde achter me dicht. Ik beet op mijn lip, Lucinda zei precies het zelfde als wat Albus zei.

Ik besloot dat het tijd werd, om weer een rondje te maken door de klas. Naarmate ik meer naar achter liep, hoorde ik steeds harder gefluit. Ik liep naar de plek, waar het vandaan kwam. Al snel kwam ik bij de tafel van Lucinda en Hermelien. Ik merkte dat Lucinda aan het fluiten was. ‘Is het leuk miss Perkamentus’? vroeg ik. ‘Ja eigenlijk wel professor’, antwoordde ze beleeft. ‘Toverdranken maken is echt dolletjes’. Verward staarde ik haar aan. Zei ze dat nou serieus? ‘Oké dan’, stamelde ik, ‘maar stop met fluiten’, snauwde ik haar nog toe. Ik draaide me om, schudde even mijn hoofd en ging weer achter mijn bureau zitten, nadat ik Harry’s toverdrank had afgekeurd. Nors staarde ik voor me uit. Ze had niks verkeerd gedaan, maar toch schoot het me in het verkeerde keelgat. De klas hield zich rustig, tot ik iemand hoorde zingen. Ik haatte zingen ongeveer net zo erg als eenden. Rot beesten. Al snel zag ik dat Lucinda, alweer bezig was. ‘Het is mooi dat u mijn les leuk vind miss Perkamentus’, snauwde ik. ‘Maar dat hoeft u niet te laten merken’. Snel draaide ze zich om en keek me onschuldig aan. ‘Sorry professor’, zei ze. ‘Ik dacht dat een beetje muziek geen kwaad kon’. Ze keek me kort aan en keer daarna naar haar schoenen. ‘Ik haat muziek’, snauwde ik. Woedend keek ik haar aan, maar ze negeerde het. Woede maakte van me meester en ik zei dingen die ik niet moest zeggen. ‘Ik dacht dat professor Perkamentus u toch beter had op gevoed’. ‘Dat u twijfelt aan de opvoeding van het schoolhoofd is anders ook niet alles’, antwoordde ze koppig. ‘Volgens mij, ligt dit niet aan de opvoeding van professor Perkamentus’. Ik ging te ver. Onbewust wist ik dat ook wel, maar ik zei het toch. ‘Ik denk dat als u niet geadopteerd was, dat u nu een achterbakse trut was geweest’. Dat pikte ze niet en ze gooide haar afgewaste spullen op haar tafel en pakte haar toverstok. ‘Nee Luce, je wordt van school gestuurd’! Riep Hermelien. Ze negeerde haar volkomen. ‘Expelliarmus’! Schreeuwde ze. Ik vloog naar achteren en knalde tegen de muur. Alles werd zwart, maar ik bleef bij bewustzijn. Ik zag geen hand voor ogen. ‘Perkamentus terug komen’! Riep ik. Ik wist zeker dat ze niet meer, in het lokaal was. ‘Nee’! Hoorde ik haar terug schreeuwen. Toen knalde de deur dicht. ‘Jullie ruimen alles op en leveren je drank in’, zei ik. ‘En Malfidus haal Madame Plijster ik zie helemaal niks, NU’! Had die meid, me toch nog goed te pakken. Had ik dat.