-1- new body, new life

yuichiro Hikari pov:

Ik stond samen met Prof. Sakuya in het lab samen met mijn andere mede professoren en engineers, voor het eerst in de geschiedenis van de net technologie gaan we proberen menselijke zielen om te zetten in data en net navi's van ze te maken.
Een van de 2 zielen is die van mijn oudste zoon, Hub, hij is als baby gestorven aan een toen ongenezelijke ziekte genaamt HSS oftewel, Hart Slag Stoornis.
Het 2e was van mijn collega prof. Sakuya's dochter Deliza die om gekomen is bij een auto ongeluk. Ik drukte wat knoppen in en keek bezweet naar mijn scherm die twee sillhouetten van een jongen en een meisje lieten zien. "Komop jongens, laat ons harde werken niet voor niets zijn..." Zeg ik tegen het beeldschermen die 0 en 1 digicodes laat verschijnen en veranderen in navi lichaams onderdelen.
Als de onderdelen eenmaal geplaatst waren kwam het gezicht van de jongen tevoorschijn. "Hey daar Hub... We hebben je gemist..." Ik had nu mijn zoon terug, en Lan, mijn jongste zoon zijn oudere tweeling broer. Nu was het de beurt aan het meisje. Ik bedacht nog snel een naam voor Hub nu hij een net navi is. "Wat denk je van... Megaman?" Ik neem mijn besluit en noem hem zo.
Ik roep professor Sakuya erbij om zijn dochter weer te kunnen zien. "Is het al gelukt Yuichiro?" Vraagt hij. "Met mijn zoonnet wel, nu zien oft met uw dochter ook lukt." Ik haal haal programma en tevoorschijn en laat hem het process zien. "Zoals altijd weet u de wonderen te verrichten Hikari." Komplimenteerde hij me en ik lachte. "Het is ook dankzij onze andere collega's dat we dit hebben kunnen waar maken, want in mijn eentje had mij of mijn vader, Tadashi, dit niet gelukt." Ik zie mijn collega naar het scherm staren. "Zou het zo kunnen zijn... Dat ik op zit moment tegen haar kan praten?" Vroeg hij me een beetje wanhopig. Meteen keek ik naar mijn toetsenbord en tikte wat knoppen in. "Hier komt ze." De netnavi deed haar ogen open...

Deliza pov:

Mijn ogen gingen langzaam open en mijn lichaam voelde een beetje zwaar... Voelt het zo om dood te zijn of... Ik kijk rustig om me heen en zie dat ik in een of andere blauwe ruimte zweef, toen zag ik mijn voeten, ik had blauwe laarzen aan en kijk naar de rest van mij kleren... Naja wat je kleren kan noemen... t zat eerder aan me vast genagelt! Mijn haar was nu van schouderlengte naar het midden van mijn rug gegroeit en VLEUGELS?! EEN STAART WTF?! Vind je t gek dat mijn lichaam zwaar voelt, ik zit helemaal verpakt in een weirde pantser van kleren!
Ik kijk naast me en zie een jongen in het blauw zweven. 'Huh... Hij komt me bekend voor maar waarvan...?' Dacht ik bij mezelf. "Hey gaat het wel daarzo?" Vraag ik maar krijg geen reactie. Dan komt er een scherm omhoog wat me laat schrikken. "HÉ?!" Dan zie ik wie er door het schermpje kijken, Lan's vader en de mijne! "Pap! Wat gebeurt hier?!" Schreeuw ik naar ze toe. "Maak je geen zorgen Delies, je zit in de cyberwereld en bent nu een net navi." legte hij me verder uit. "E-Een... Net navi...?" "T was de enige oplossing om je van de echte dood af te kunnen houden, daarom vroeg ik de dokter tot om een zak met zuurstof, jou adem." Legte hij weer uit.
"O-Ok, maar wie is dat dan? Hij geeft geen antwoord..." Ik klonk bezorgt en wees naar de jongen in het blauw. Professor Hikari nam het over. "Je weet dat Lan eigenlijk een tweeling broer had die dood is gegaan bij hun geboorte?" "... Vaag... Maar, ja." "Dat is hij nu dus als net navi, alleen staat hij nu op stand-by-mode, dat zul jij straks ook weer moeten als je op deze disc gebrandt word." Word me verteld, vandaar dat hij me bekend voor kwam, hij leek op Lan, en was dus zijn tweeling broer. Ik laat alles rustig op een normale pas inzinken. "Luister Delies, morgen is het Sharona's verjaardag en ik wou haar graag verrassen met 2 cadeau's, 1) een persoonlijke net navi en 2) jou. Ik hoop dat je het niet erg zult vinden...?"
"Natuurlijk niet pap! Ik geef alles om iedereen weer te kunnen zien!" Riep ik uitbundig. Ze lachten beiden. "Dan beginnen we met het branden oké?" Vraagt meneer Hikari. "Is goed!" Ik voelde mijn ogen weer zwaar worden en val met een kleine grijns in stand-by. Sharona, here i come...