Drieendertig

“Speel je?” vroeg Liam. Hij streek liefdevol met zijn hand over de vleugel. Ik knikte.
“Ik speel ook gitaar,” zei ik.
“Laat eens wat horen,” zei hij. Ik twijfelde, maar nam toen plaats aan de piano.
“Nog verzoekjes?”
Liam dacht even na. “Ken je Imagine, van John Lennon?”
“Dat was een van de eerste liedjes die ik leerde,” glimlachte ik. Ik plaatste mijn vingers op de toetsen en drukte de eerste in, om even aan het gevoel te wennen. Toen sloot ik mijn ogen en liet mijn vingers over de toetsen dansen.
“Imagine there’s no heaven,” begon ik te zacht te zingen. Ik had nog nooit gezongen in het bijzijn van iemand anders. “It’s easy if you try. No hell below us, above us only sky. Imagine all the people, living for today…”
Ik opende mijn ogen en keek Liam even aan, die met open mond stond te luisteren. Ik glimlachte tijdens het zingen. Ik genoot hiervan.
“Imagine there’s no countries, it isn’t hard to do. Nothing to kill or die for, and no religion too. Imagine all the people, living life in peace.” Mijn glimlach werd breder en ik begon wat zelfverzekerder te zingen. “You may say I’m a dreamer. But I’m not the only one. I hope some day you’ll join us, and the world will be as one… Imagine no possessions, I wonder if you can. No need for greed or hunger, a brotherhood of man. Imagine all the people, sharing all the world.”
Ik keek op en zag Liam met nog steeds dezelfde uitdrukking tegen de piano geleund staan.
“You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one. I hope some day you’ll join us, and the world will live as one…” Langzaam liet ik de tonen van het lied wegsterven. Plots weer onzeker keek ik Liam aan.
“Jemig, Sam!” riep hij uit. “Dat was geweldig.”
Ik glimlachte een beetje onzeker. “Ja?”
“Echt waar.” Hij liep naar me toe en sloeg zijn armen om me heen. Opeens besefte ik me weer dat we allebei nog steeds kleddernat waren.
“Ik zal even een handdoek halen,” glimlachte ik.
“Hoezo?” vroeg hij verbaasd. Ik keek hem veelbetekenend aan en toen snapte hij het. “Oh!” Hij lachte.
Ik grinnikte en liep naar boven, waar ik twee handdoeken pakte. Ik huppelde weer naar beneden en gooide Liam een van de twee handdoeken toe. Hij greep het uit de lucht en droogde zijn haren er mee af. Onze kleren waren al redelijk droog door de verwarming in de auto.
“Weet je, Sam,” zei Liam, “je zingt echt super goed. Je zou het eens moeten laten horen aan onze manager.”
“Wat?” Geschrokken liet ik mijn handdoek vallen. “Nee, nee, nee, nee. Ik hoef geen carriere als zangeres,” zei ik haastig.
“Het hoeft ook niet,” suste Liam toen hij mijn paniek zag. “Het was maar een ideetje.”
Ik kalmeerde een beetje. “Sorry.”
“Het geeft niet.”