Tweeendertig

Na wat eeuwen leek liet hij me langzaam los. Onze voorhoofden leunden tegen elkaar aan. Hij keek diep in mijn ogen, en ik verdronk in de zijne. Een tijdje stonden we zo, zwijgend gewoon in elkaars ogen kijkend. Het maakte me niets uit, als ik maar hier bij hem kon zijn.
“Misschien moeten we maar terug gaan,” fluisterde Liam. Ik zuchtte.
“Misschien wel.” Ik wilde het niet, maar in die twee woordjes klonk duidelijk mijn onwilligheid door.
Liam grinnikte geluidloos. “Kom op, ik wil niet dat je verkouden wordt.”
“Word ik niet,” protesteerde ik. “Ik ben in mijn hele leven nog nooit verkouden geweest.”
Liam glimlachte. “Dat is mooi, maar ik wel. En ik heb liever niet dat ik de hele tijd mijn neus moet ophalen als ik bij jou ben.”
Bij het beeld van een Liam met een rode neus en een deken om zich heen moest ik grijnzen.
Ik hielp Liam met het opruimen van onze spullen, die inmiddels helemaal nat waren. De glazen waren gevuld met het water, en op de borden lag ook een plasje.
“Je hebt mijn twitter gelezen en daarna gekeken wanneer het zou gaan regenen, is het niet?” grijnsde ik.
Liam bloosde. “Eigenlijk wel,” gaf hij toe. “Na ons gesprek waarin jij zei dat je vond dat een eerste kus perfect moest zijn, brak ik mijn hoofd over wat jij perfect zou vinden. En toen ik dat zag op je twitter…”
Nog steeds blozend haalde hij zijn schouders op. Ik liep naar hem toe en sloeg van achteren mijn armen om hem heen.
“Je hebt geluk,” zei ik in zijn oor. “Het was werkelijk perfect.”
Liam draaide zich om, en ik verplaatste mijn armen van zijn middel naar zijn nek. Hij boog naar voren en kuste me nog een keer. Ik vond het niet erg.

“Waar gaan we heen?” vroeg ik toen we in de auto zaten. Ik glimlachte toen ik me bedacht dat ik dat op de heenweg ook had gevraagd.
“Jij mag kiezen. Gaan we uit eten, gaan we naar mijn appartement of gaan we naar jouw huis?”
Ik dacht even na. Het uit eten viel sowieso af, want ik wilde hem niet nog meer geld ontfutselen. Ik had ook geen zin om naar de jongens te gaan, want die hadden vast en zeker al conclusies getrokken en zouden ons daar mee plagen. Dus bleef er nog een optie over.
“Mijn huis,” koos ik.
“Dan doen we dat,” zei Liam. Hij keek me aan, maar moest al snel zijn blik weer op de weg richten.
Een klein halfuurtje later stonden we stil bij mijn huis. Liam vergrendelde de auto en hand in hand liepen we mijn huis in.
Eenmaal binnen schonk ik wat te drinken voor ons in en overhandigde Liam zijn glas. “Kom, ik wil je wat laten zien,” zei ik. Ik pakte zijn vrije hand en trok hem mee naar een kamer.
“Dit is onze muziekkamer,” vertelde ik hem. Ik liet hem rustig rondkijken. Deze kamer was helemaal wit. De vloer, de muren, het kleed op de grond. Er stond een grote witte vleugel in deze kamer op een rond, en tevens wit, platform. Aan de andere kant van de kamer stond een witte akkoestische gitaar in zijn houder.