Dertig

Besluiteloos stond ik voor mijn kledingkast. Wat zou ik aantrekken? Ik besloot te gaan voor iets wat ik met mijn moeder had gekocht. Ik pakte de grijze gescheurde jeans, het zwarte topje en het zalmroze colbertje uit de kast en liep er mee naar de badkamer. Daar sprong ik even onder de douche en zeepte me goed in met mijn naar limoen ruikende douchegel. Ik draaide de kraan uit en trok mijn ondergoed aan. Ik poetste mijn tanden en fohnde mijn haren zodat de krullen die ik van nature had, extra sterk verschenen. Ik trok de kleren aan die ik had uitgekozen, en bleef toen peinzend voor de spiegel staan. Wat zou ik met mijn haar doen? Gewoon los?
Ik besloot voor een hoge staart te gaan. Ik bond mijn haren op mijn achterhoofd samen en bekeek tevreden het resultaat. Nu de make-up nog. Over het algemeen droeg ik dat niet, maar nu wilde ik dat wel. Ik besloot hetzelfde aan make-up te doen als Tirza had gedaan, bijna een week geleden.
Ongelofelijk hoe snel de tijd was gegaan.
Ik lakte mijn nagels bordeauxrood, en haalde de nagellak die naast mijn nagels was gekomen –en dat was behoorlijk wat- weg met een wattenstaafje.
Ik keek in mijn schoenenkast of ik daar nog iets zag staan dat erbij paste. Ik vond de zalmroze gympen die ik ook met mijn moeder had gekocht, en die ze zo goed bij mijn colbertje vond staan.
Ik huppelde naar beneden en ging nerveus op de bank zitten wachten tot Liam aanbelde.
Ik hoefde gelukkig niet lang te wachten. Om twee minuten voor elf ging de bel. Zenuwachtig stond ik op en streek mijn kleding glad. Zo kalm als ik kon liep ik naar de deur en opende die.
“Goedemorgen, Sam,” glimlachte Liam. Hij gaf me een knuffel. Alweer wilde ik niet dat het zou ophouden, maar het moest.
“Goedemorgen, Liam,” glimlachte ik terug.
Hand in hand liepen we naar zijn auto. Nog steeds met de glimlach om mijn lippen keek ik naar onze verstrengelde handen.
“Waar gaan we heen?” vroeg ik toen ik het voorbij zoefende landschap niet meer herkende.
“Een groot bos, we zijn er bijna,” antwoordde hij. En inderdaad, na vijf minuten ging hij van de weg af en parkeerde op de nauwelijks zichtbare parkeerplaats. We stapten uit en Liam liep naar de kofferbak, waar hij een mand en een kleed uit haalde. Ik pakte het kleed aan, en volgde Liam toen het pad op. Tijdens het lopen hadden we het over van alles en nog wat, van lievelingskleur tot grootouders. Het was gezellig, en ik voelde me thuis bij Liam. Ik was blij dat ik toch niet door was gegaan met hem negeren.
Na twintig minuten lopen week Liam opeens van het pad af. Haastig ging ik hem achterna en kwam naast hem lopen.
“Wat doe je?” vroeg ik. Liam glimlachte.
“Ik heb dit plekje vorig jaar ontdekt. Ik was toen gewoon wat wezen rondslenteren, en vroeg me af hoe het was buiten de paden. En toen ontdekte ik dit.” Hij haalde een tak voor ons weg en onthulde de meest prachtige open plek die ik ooit had gezien. Met open mond liep ik er naar toe. Het was absoluut niet groot, misschien tien bij twintig meter, maar het was werkelijk perfect. Het groene gras baadde in het zonlicht, en het veldje stond vol met bloeiende veldbloemen.
Ik liep naar het midden van de plek en ging daar zitten.
“Vind je het mooi?” vroeg Liam. Hij kwam naast me zitten. Ik knikte ademloos.
“Het is echt wonderschoon,” zei ik. Liam knikte tevreden. Hij pakte het kleed uit mijn handen en spreidde die uit.
“Ik weet niet hoe lang we hier blijven,” zei hij, “maar ik denk dat ik genoeg eten mee heb genomen voor in elk geval twee dagen.” Hij grijnsde.
Ik hielp hem met het uitstallen van het eten en zag geschokt dat hij geen grapje maakte. Hij had zoveel eten meegenomen, dat zelfs Niall er op een gegeven moment vol van zou zijn.
Al snel stond al het eten uitgespreid en was er nog steeds plek over op het kleed voor mij en Liam om te zitten.
“Het is echt een prachtige dag,” merkte Liam op. Ik knikte. “De perfecte dag.”
Liam keek me even aan met een blik die ik niet kon plaatsen.
“Heb je zin in een stokbroodje?” vroeg hij.
“Heerlijk,” glimlachte ik. Hij pakte een stukje stokbrood en besmeerde die met kruidenboter.