Vijfentwintig

Om vijf uur ’s middags werd ik weer wakker. Een beetje ongelovig dat ik zo lang had geslapen keek ik om me heen. Ik was nog steeds een beetje duf.
Ik slofte naar beneden en zette melk op het vuur. Ik had opeens heel erg zin in warme chocolademelk. Ik pakte een grote mok en cacaopoeder. Geduldig wachtte ik tot de melk kookte, en toen deed ik het vuur uit. Ik goot de melk in de mok en voegde de cacao erbij. Ik roerde en rook er aan. Heerlijk. Ik liep naar de radio en zette hem weer aan.
Ik begon voorzichtig te dansen, er op lettend dat de choco niet over de rand heen ging. Het was een van mijn favoriete liedjes, Sweet Child Of Mine van Guns N’ Roses. Ik zette mijn mok neer en sprong op tafel.
“She got a smile that it seems to me, reminds me of childhood memories, where everything was as precious as the bright blue sky,” brulde ik mee. Ik was te melig om te oordelen of het zuiver was of niet. “Now and then when I see her face, it takes me away to that special place, and if I stare too long, I’d probably break down and cry!”
Ik nam een paar slokken van mijn chocolademelk, waarbij ik mijn tong verbrandde. Snel rende ik naar de keuken en hield mijn mond onder de koude kraan. Het smaakte best smerig na de choco, maar het koelde wel af.

Een beetje zenuwachtig stond ik voor de deur. Ik had mijn skateboard onder mijn ene oksel geklemd, de tas met Zayn’s kleren onder de andere. Moest ik aanbellen? Ik had dan wel beloofd dat ik vandaag langs zou komen, maar inmiddels twijfelde ik. Stomme zenuwen.
Ik haalde diep adem en belde aan. Nu kon ik niet meer terug.
De deur werd open gedaan. “Sam?” zei Niall verbaasd.
“Hoi Niall.” Ik glimlachte waterig. “Mag ik binnenkomen?”
“Eh… Ja, tuurlijk.” Hij hield de deur verder open en ik stapte nerveus naar binnen. Ik liep door naar de woonkamer en spiekte even om het hoekje. Ik zag Louis lezen, Harry in zijn eentje het spelletje van de vorige keer spelen en een groot bord met een aantal sandwiches op tafel staan. Waarschijnlijk was Niall daar mee bezig geweest voordat ik aanbelde.
“Hallo,” stamelde ik zachtjes. Ik schraapte mijn keel. “Hallo,” zei ik weer, harder nu. Louis en Harry keken op.
“Sam?” zeiden ze tegelijk ongelovig. Harry zette zijn spel op pauze en sprong op me af. Hij trok me in een omhelzing. Een beetje ongemakkelijk wachtte ik tot hij uitgeknuffeld was. Ik was dit niet gewend.
Louis stond ook op. “Wat doe jij hier?” Hij sloeg zijn armen ook kort om me heen toen Harry weg was gestapt.
“Ik eh… kwam Zayn’s kleren brengen. Ik vond het een ideale smoes om even langs te komen.” Ik grijnsde voorzichtig.
Harry grinnikte. “Hij is boven bezig met zijn haar. Ik zou hem maar niet storen als ik jou was.”
“Nou, dan ga ik maar naar boven. Ik vraag me af hoe hij is als hij boos is.” Ik glimlachte nog even en liep toen naar boven. Mijn skateboard legde ik nog even snel in de gang.
Alle deuren stonden boven open, op twee na. Ik liep zachtjes langs Liam’s kamer naar de andere dichte deur, waarvan ik meende dat het Zayn’s kamer was. Ik klopte netjes aan.
“Binnen,” zei Zayn. Zijn stem klonk gedempt door de deur. Ik schoof de deur open en liep naar binnen.
“Ik heb je kleren.” Ik stak de tas omhoog.
“Ah! Dank je,” zei hij. Hij pakte de tas aan en verwisselde die kleren met de mijne. “Ik vond het lief van je dat ik je kleren mocht lenen, maar ik vind dit toch eigenlijk wel beter,” grapte hij. Hij wees naar zijn outfit. Hij had een donkere jeans aan met een wit shirt, en zwarte laarzen die deden denken aan soldatenkistjes. Ik grijnsde.
“Ik ook.”
Zayn gaf me een knuffel. Wat hadden die jongens toch met knuffels? Hoorden meisjes dat niet te doen?
“Ga jij nou maar snel naar Liam,” zei hij. Ik keek op in zijn prachtige – ho. Stop. Nee.
Ik knikte snel en liep naar Liam’s kamer. Ik haalde diep adem. Moest ik dit nou wel doen? Zou ik het niet juist erger maken?
Resoluut klopte ik aan.
“Nee,” zei Liam hees. “Dat heb ik toch steeds gezegd? Ik wil met niemand praten.”
Even stond ik versteld. Was dat Liam? Hij klonk echt beroerd. Had ik dat gedaan? Ik opende zachtjes de deur. Het was helemaal donker in de kamer. Liam had de gordijnen dicht getrokken en lag met de dekens over zijn hoofd op bed.
Ik sloot de deur achter me en liep naar het raam. Ik deed de gordijnen open.
“Aah! Nee, doe die gordijnen dicht, alsjeblieft!” riep Liam.
“Liam, waar ben je mee bezig?” vroeg ik. Ik kwam bij hem op zijn bed zitten. Ik tilde een punt van de deken op en trok het van zijn gezicht weg.
Liam opende een oog. “Ben jij dat, Sam?”