Vierentwintig

“Ik heb een taxi gebeld,” meldde ik. “Hij is er met een halfuurtje, dus kleed je aan.”
Zayn zat nog steeds in zijn boxer en het was inmiddels al half elf.
“Kan ik misschien even douchen?” vroeg hij pruilend. Ik zuchtte en wees hem de badkamer. Terwijl Zayn onder de douche stond pakte ik zijn kleren op. Ze stonken naar alcohol. Daar kon ik Zayn toch niet mee in de taxi zetten? Ik liep naar mijn klerenkast en haalde er een te grote joggingbroek en een vest uit die een van mijn ‘vrienden’ hier ooit had laten slingeren, maar nooit had opgehaald.
Na een kwartiertje kwam Zayn met natte haren de douche uitlopen. “He, mag ik je fohn misschien even lenen?” vroeg hij.
“Nee,” zei ik. “Je moet je haar maar gewoon zo laten.”
“Wat?” vroeg hij geschokt. “Maar-”
“Je bent me zo dankbaar dat ik je onderdak heb gegeven vannacht, zodat je niet met je belazerde hoofd in de roddelmagazine’s komt?” vulde ik hem aan. Zayn sloot zijn mond.
“Dat was gemeen,” mompelde hij.
“Het was ook gemeen van jou dat jij me midden in de nacht kwam storen omdat je dingdong tegen mijn deur zei,” merkte ik op.
Zayn bromde wat. “Waar zijn mijn kleren?”
“Die heb ik in de wasmand gegooid. Je trekt dit maar aan.” Ik hield de joggingbroek en het vest omhoog.
“Ik krijg jouw kleren aan?” Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Ik gooide het vest over zijn hoofd.
“Ik dacht het dus niet. Dit is van… iemand die ik kende. Kleed je nou maar aan.” Ik gooide hem de joggingbroek ook toe. Zayn grijnsde nog een keer. Het was een leuke grijns.
Ik draaide me om. Jemig, wat was er met me aan de hand? Waarom hadden deze jongens zo’n impact op me? Ik was verliefd op Liam –dat ontkende ik niet meer-, ik had Harry dingen verteld die ik nog nooit aan iemand verteld had en nu Zayn hier was… ik wist niet precies, maar Zayn had iets waardoor ik me ook anders voelde. Waarom bleef ik de hele tijd in mijn hoofd zeggen dat hij knap was? Dat hij een leuke lach had?
“Ik ben klaar hoor,” zei Zayn achter me. Ik zette een zo’n goed mogelijke glimlach op en draaide me weer om naar hem.
“Mooi, want de taxi is er met vijf minuten.”
“Kan ik niet nog even blijven?” vroeg hij.
Ik trok een wenkbrauw op. “Waarom zou je dat willen?”
“Omdat je aardig bent.”
Ik verslikte me in helemaal niets. “Wat?” piepte ik. Misschien had ik me toch verslikt in wat speeksel of zo.
“Wat nou?” vroeg hij onschuldig.
“Niemand vind mij aardig!” zei ik geschokt. “Tenminste, niet zo aardig dat ze vrijwillig de dag met me doorbrengen. Behalve Tirza, dan.”
“Nou, wij vinden je wel aardig. Behalve dat negeer-dingetje dan,” voegde hij er aan toe.
Nog steeds geschokt ging ik op het bed zitten. Er klonk een claxon voor het huis. “Je moet gaan,” zei ik toonloos.
“Dus ik mag niet blijven?”
“Dat lijkt me duidelijk.”
Ik hoorde Zayn zuchtten. “Ik kom mijn spullen morgen wel halen.”
Ik dacht even na. Ik miste Liam. En de jongens hadden gelijk. “Hoeft niet,” zei ik. Verbaasd keek Zayn om. Hij was al naar de deur gelopen. “Ik kom ze morgen wel brengen.” Ik glimlachte naar hem.
“Echt waar?” zei hij verbaasd.
“Echt waar,” zei ik. “Ga nou maar, je taxi wordt ongeduldig. En zeg hier niets over tegen de rest.”
“Beloofd.” Hij glimlachte weer een van zijn betoverende lachjes. Ik wendde mijn hoofd af. Vrienden. Iedereen bleef gewoon vrienden, ondanks wat ik voor ze voelde.
“Ga nu maar,” spoorde ik hem nogmaals aan. Haastig ging Zayn weg, nog een bedankje mompelend.
Ik pakte mijn telefoon en smste Louis dat Zayn onderweg was.
Niet veel later kreeg ik een smsje terug. Dank je voor het opnemen van dronken Zayn Was het gister trouwens gezellig met Harry? X L.
Ik zuchtte. Och… Niet veel gedaan ofzo. Hij hielp me met mijn wiskunde. X Een leugentje om bestwil.
Wat, Harry? Is ie ziek? X kreeg ik terug. Was Harry niet goed in wiskunde? Verkeerde leugen, dus.
Ik smste terug. Vraag dat aan hem. En ik ga weer slapen. X
Ik besloot daad bij woord te voegen en kroop lekker weg onder mijn deken.

Guys, ik was eerst de hele tijd voor Liam, maar nu twijfel ik. Liam of Zayn?