Tweeentwintig

“Gadver, Zayn!” walgde ik. Zayn ging een beetje overeind zitten.
“Wa- wat is er gebeurd?” vroeg hij met dubbele tong.
“Dat wilde ik net aan jou vragen!” zei ik verontwaardigd. “Waarom denk je dat jij het recht hebt om om drie uur ’s nachts mijn huis binnen te sluipen met die dronken kop van je?”
“Dus het mag wel als ik niet dronken ben?” lalde hij.
“Nee!” Ik trok hem overeind. “Jemig, Zayn, wat heb je wel niet gedronken?” kokhalsde ik.
“Kweenie… Paar tequila’s, een wodka… Oh ja, en een paar biertjes!” Hij hikte even.
Ik sleepte hem naar de woonkamer en dropte hem op de bank. “Wat doe je hier?”
“G- geen idee. Ik kon mijn vriendjes niet vinden, dus ging ik maar naar jou toe. Maar je banaan doet het niet.”
“Banaan?” vroeg ik verbaasd.
“Ja, dat ding – dat ding dat naast je deur hangt.”
“De deurbel? Die doet het gewoon hoor.”
“Ik heb heel lang dingdong gezegd, maar je deed maar niet open,” zei hij zielig. Ik schoot in de lach.
“Ga slapen,” grinnikte ik.
“Maar dit ligt zo hard,” klaagde hij.
“Pech. Had je maar niet dronken moeten worden.”
Zayn krabbelde overeind. “Myra, je bent zo knap,” brabbelde hij. Hij probeerde me te zoenen, maar ik duwde hem weg.
“Zayn, ik heet geen Myra. En als je denkt dat je een bed krijgt door mij te zoenen heb je het mis. Hoewel ik moet toegeven dat je heel schattig bent als je dronken bent,” grijnsde ik. Zayn spreidde zijn armen.
“Waarom mag ik dan niet dronken zijn?”
Ik duwde hem weer op de bank. “Slaap!”
“Wil ik niet.” Hij pruilde.
“Ga slapen, of ik doe je haar in de war,” dreigde ik. Geschrokken keek hij me aan.
“Dat durf je niet!”
“Durf je het risico te nemen?” daagde ik hem uit. Hij twijfelde even.
“Goed, ik slaap al,” bromde hij. Hij sloot zijn ogen, en een paar seconden later hoorde ik zacht gesnurk. Ik glimlachte.
Ik pakte mijn telefoon. Als het goed is stond Louis er nog in. En inderdaad. Vlak onder Liam. Ik slikte even bij het zien van die naam. Ik drukte op Louis’ naam en wachtte tot hij opnam.
“Met Louis,” klonk het slaperig.
“Louis, met Sam.”
“Sam? Je neemt contact met ons op?” vroeg hij ongelovig. Ik zuchtte.
“Daar lijkt het wel op, maar het is niet wat je denkt. Zayn is hier. Hij is hartstikke zat.”
“Hoe bedoel je?”
“Hij dacht dat de deurbel een banaan was en dat die werkte door dingdong te zeggen, en hij probeerde ene Myra te zoenen. Enige probleem: hij dacht dat ik Myra was.”
“Waar is hij nu?”
“Ik heb hem op de bank laten slapen. Eerst wilde hij niet, maar toen ik dreigde met een afschuwelijk kapsel sliep hij heel snel,” vertelde ik. Ik hoorde Louis lachen.
“Zal ik hem zo ophalen dan?”
“Nee, hoeft niet. Ik zet hem morgen wel op een taxi. Ik belde alleen zodat je hem niet zou missen.”
“Is goed. Welterusten dan, Sam.”
“Welterusten, Louis.” Ik hing op.