Eenentwintig

“Jeff?”
Ik wist dat ik nu verder moest. “Mijn hele leven lang ben ik teleurgesteld door mensen. Eerst door mijn vader, die beloofde voor altijd bij me te blijven en er voor me te zijn. Hij verliet ons. Daarna door mijn vriendinnen op de basisschool. Ik vond het altijd heel gezellig met ze, maar toen een kind een hekel aan me kreeg omdat ik per ongeluk sap op haar nieuwe shirtje morste, lieten die vriendinnen me in de steek. Mijn hele schooltijd lang werd ik gepest en kreeg ik geen vrienden. Tot uiteindelijk Jeff kwam. Hij was mijn beste maatje, en uiteindelijk werd hij zelfs mijn eerste vriendje. Totdat bleek dat hij alleen maar met me omging om me voor schut te zetten. Altijd als hij in de buurt was, gebeurden er ongelukken, die hij veroorzaakte, maar dan zo dat het erop leek dat het mijn schuld was. Dankzij hem werd ik nog meer gepest en uitgelachen. Ik werd kapot gemaakt.”
Harry trok me nog dichter tegen zich aan en zweeg.
“Het spijt me voor je,” zei hij toen.
“Waarom? Jij kunt er toch niets aan doen?” Ruw trok ik me los uit en ging weer aan de eettafel zitten. “Ik moet huiswerk maken. Ga weg, alsjeblieft.”
Harry stond op. “Succes met je huiswerk,” zei hij zachtjes.
Ik knikte, maar keek niet op.
Ik hoorde hoe Harry naar de gang liep. “Harry!” riep ik. Vragend keek hij om. “Zeg hier niets over. Tegen niemand. Ik hield het niet voor niets verborgen.”
Harry knikte ten teken dat hij het begreep, en ging weg.

Ik steunde met mijn hoofd in mijn handen. Waarom had ik het hem verteld? Wat was er met me aan de hand de laatste tijd? Ik snapte mezelf niet meer. Ik snapte de wereld niet meer. Vermoeid sloot ik mijn ogen om beter na te kunnen denken.
Ik schrok wakker van een geluid. Ik was in slaap gevallen boven mijn huiswerk. Op mijn wiskundeboek zat een vlek. Waarschijnlijk had ik gekwijld in mijn slaap. Bah.
Ik hoorde het geluid weer. Stilletjes stond ik op. Ik pakte het eerste beste harde ding dat ik kon vinden, namelijk een honkbalknuppel die ik voor mijn elfde verjaardag had gekregen. Ik was toen al maanden aan het zeuren om op honkbal te mogen, maar na twee maanden was ik dat alweer zat. Wel mocht ik mijn honkbalknuppel houden.
Ik sloop in de richting van het geluid met de knuppel in aanslag. Het geluid kwam van de keuken. Ik sloop de keuken in en zag een zwarte gedaante naar binnen kruipen door het raam. Hij stootte zijn voet tegen een stoel en vloekte zachtjes. Bang sloop ik dichterbij. Hij had me nog niet gezien.
Ik hief mijn knuppel hoger en haalde uit. De gedaante zakte op de grond.
Angstig dat de inbreker nog wakker was ging ik voorzichtig op mijn hurken zitten. Ik prikte even in het lichaam, maar dat gaf geen reactie. Was hij dood? Ik pakte de pols. Nee, zijn hart klopte nog. Hij was alleen bewusteloos. Ik draaide het gezicht naar me toe om te kijken wie het was. De persoon werd wakker van mijn aanraking, en draaide zijn gezicht zelf al om.
Zayn staarde me aan. Zijn ogen stonden wazig en zijn adem rook naar drank.