Negentien

Zodra hij onze voetstappen hoorde keek hij op. “Sam!” riep hij opgelucht. Hij kwam op me af rennen.
“Liam,” stotterde ik ongelovig. “Wat doe jij hier?”
“Ik…” Hij keek even naar mijn moeder. “Kan ik je even spreken? Onder vier ogen?”
“Nee,” zei ik bot. Het zou niet helpen in mijn plan om geen contact met Liam te hebben.
“Alsjeblieft Sam,” smeekte hij. Ik schudde mijn hoofd.
“Nee, Liam. Ga terug naar dat beroemde bandje van je.” Ik liep langs hem en sloeg de deur voor zijn neus dicht.
“Waar was dat voor nodig?” vroeg mijn moeder. Ze zette onze tassen op tafel. Voordat ik antwoord kon geven ging de deurbel. Ik wist dat het Liam zou zijn, dus maakte ik geen aanstalten om open te doen.
Mijn moeder zuchtte en liep naar de gang. “Oh, hoi Tirza,” hoorde ik haar zeggen. Tirza? Ik stond op en liep naar de gang.
“Tirza! Kom binnen,” zei ik vriendelijk. Tirza glimlachte naar mijn moeder en kwam naar binnen.
“Sam! Je raad nooit wie net langs mij liep! Dat is al de tweede beroemdheid in een week!”
“Laat me raden,” zuchtte ik verdrietig, “Liam Payne?”
“Ja! Hoe weet jij dat?”
Ik keek haar aan. “O. Is dat… Meen je dat nou? Was hij die Liam?” vroeg ze, toen ze mijn gezicht zag.
Ik knikte.
“Oh, lieve schat,” zei ze medelijdend. Ze liep naar me toe om me een knuffel te geven, maar ik duwde haar weg.
“Ik hoef geen medelijden,” mompelde ik. Ik rende naar boven.

Ik voelde een hand op mijn schouder. “Sam,” klonk een stem van heel ver weg. “Word wakker.”
Langzaam kwam ik een beetje terug uit dromenland.
“Wat is er?” vroeg ik, nog half slapend.
“Ik moet over een halfuurtje alweer weg,” zei mijn moeder. Ik opende mijn ogen en slaapdronken keek ik haar aan.
“Ik kom zo beneden,” zei ik. Ik draaide me om en sloot mijn ogen weer.
Ik hoorde mijn moeder opstaan en weggaan.
Ik schoot wakker en keek paniekerig op mijn wekker.Nog een kwartiertje! Snel sprong ik op van mijn bed en rende naar de badkamer. Daar plensde ik wat water in mijn gezicht en bekeek mezelf in de spiegel. Mijn ogen waren rood en opgezwollen door het huilen. Geweldig. Nu wist ik het gevolg van jezelf in slaap huilen. Ik trok andere kleren aan –een kort spijkerbroekje met een topje van Guns N’ Roses- en borstelde snel mijn haar. Met make-up probeerde ik mijn rode ogen een beetje te verdoezelen, maar het lukte niet echt.
Ik trok mijn gympen aan en stormde toen de trap af. “Ik ben er,” hijgde ik.
Mijn moeder glimlachte toen ze mij zag. “Goedemorgen,” zei ze.
Ik smeerde een broodje voor mezelf. “Waar moet je nu heen?” vroeg ik met volle mond. Mijn moeder keek even in haar agenda.
“Ik moet met het vliegtuig van vijf over negen naar… Canada.”
Mijn ogen puilden zowat uit mijn hoofd. “Canada?”
Mijn moeder knikte. “De spullen die ik heb achtergelaten in mijn hotel worden daar ook heen gestuurd.”
Ze pakte de laatste spullen in haar tas. “Ik moet nu gaan, schat.”
Ik knikte. “Succes,” wenste ik haar toe.
“Dank je wel. Tot over twee en een halve maand.” Ze gaf me een kus en een knuffel, en toen was ze weg.
Ik wreef in mijn ogen om de slaap wat verder weg te drijven. Ik was alleen vergeten dat ik daar ook make-up op had zitten, dus die wreef ik ook over mijn hele gezicht. Ik haalde mijn schouders op. Wat maakte het ook uit.
Ik zette de radio aan om de stilte te verdrijven, maar ik zong niet mee, zoals ik normaal wel altijd deed. Ik had er gewoon geen zin in. Ik besloot mijn huiswerk maar te maken. Het was dan wel vakantie, maar ik had nog steeds huiswerk. Zuchtend pakte ik mijn wiskundeboek en begon aan de opgaven.
Voordat ik de eerste opgave had kunnen afmaken ging de bel. Verbaasd liep ik naar de deur. Was mijn moeder misschien iets vergeten?