A ranger/traitor 75

“On paiera”, (we zullen betalen) zuchtte Will en Miko zag dat hij uit een wel erg lege geldbuidel een paard muntjes opdiepte. Was dat alles wat ze hadden? Daar kwamen ze nooit Gallica mee door! Zijn blik ging naar de ridder, die een soort houten kommetje tevoorschijn haalde waar ze het geld in moesten leggen. Waarschijnlijk gebruikte hij dat als het drukker was om snel te kunnen innen.
“Hij lijkt zowaar te bedelen”, fluisterde Miko. Hij durfde er niet van uit te gaan dat de ander hem niet verstond.
“Dat is eigenlijk precies wat ze doen. Alleen slaan bedelaars je de kop niet in, als je niet betaald en hebben ze doorgaans niet van die dikke geldbuidels als onze vriend daar.” Will had gelijk. De ridder had inderdaad een goed gevulde geldbuidel bij zich. Zelfs van deze afstand kon Miko zien dat er meer geld inzat dan zijn vader vroeger op een week verdiende en dat had hij allemaal afgeperst van brave mensen die het waarschijnlijk met een stuk minder moesten doen dan zij toen. Zoef aan de teugel meevoerend, volgde hij Will. Hij frunnikte wat nerveus aan zijn vest terwijl ze naar de ridder toeliepen. De ridder zag het en zond hem een gemene grijns. Miko keek snel de andere kant op. Hoewel hij het natuurlijk niet kon zien, vermoedde hij dat de grijns er alleen maar breder op werd. Met duidelijke afgunst, betaalde Will. De hebberigheid in de ogen van de ridder flakkerde onmiskenbaar op. Op dat moment kreeg Zoef het op zijn zenuwen van de gammele brug en Miko draaide zich snel om, om hem te kalmeren. Gelukkig waren een paar klopjes op de hals voldoende om de pony weer rustig te krijgen en algauw stonden ze aan de andere kant van de brug. Miko sprong in het zadel.
“Ik wil hier liefst zo snel mogelijk vandaan. Jij?” Will knikte.
“Ik ook.”