12. Really? With him?

Traag blijf ik met mijn lepeltje in mijn chocomelk roeren. De slagroom valt er aan een kant bijna over en dat is het moment dat Jackson mijn hand vast pakt. Ik kijk op in zijn grijsblauwe ogen en blijf naar hem kijken. Licht verbaasd dat hij zich niet ongemakkelijk gaat voelen, blijft hij me terug aankijken.
'Dus..' zegt Jackson. Meer woorden hoeft hij niet te zeggen.
'Ik weet het niet.' Ik haal zuchtend mijn schouders op en laat mijn ogen weer naar de chocomelk gaan. 'Ik weet het niet.'
'Je oma is er toch?'
Ik knik, wetend dat hij anders had voorgesteld dat ik bij hem kon komen slapen.
'Hoe is zij eraan toe?' vraagt hij.
Ik besluit hem maar eerlijk alles te vertellen. Over het strand met Derek, in het huis met Isaac, het gestoei met de pook, het feestje en hoe ik uiteindelijk naar mijn eigen huis ben toegelopen.
Het blijft even stil terwijl hij de informatie in zich opneemt. Ik weet dat hij niet bepaald fan is van de mensen die ik zonet heb opgenoemd. Derek vindt hij maar creepy, waar ik het nog steeds mee eens ben. Scott mag hij niet vanwege Lacrosse, Stiles vindt hij een idioot en Isaac een loser. De enige die hij interessant vindt, is Allison.
'Misschien apart dat je een soort feestje hebt gehouden', besluit hij eerlijk zijn gedachte te delen, 'Maar misschien helpt dat juist wel.'
Ik kijk hem aan, terwijl ik wordt overspoeld door schuldgevoelens.
'Ik weet het. Ik ben heartless', mompel ik en ik neem een klein hapje van de slagroom. Het smaakt niet.
Jackson pakt opnieuw mijn hand vast.
'Je ben niet heartless', zegt hij, wachtend tot ik naar hem opkijk. Wanneer ik dat niet doe, legt hij zijn wijsvinger onder mijn kin en tilt die omhoog, zodat ik zijn ogen wel moet ontmoeten.
'Je bent niet heartless, Jane', herhaalt hij nogmaals. Ik hoor zijn woorden, voel ze.
Toch schud ik mijn hoofd en neem nog een hapje van mijn slagroom.
'Ik ga morgen weer naar school', besluit ik uit het niets.
Verbaasd door mijn plotselinge besluit kijkt Jackson me even aan.
'Echt? Is dat wel slim? Ik bedoel j-'
'Ja, ik ga. Ik moet bezig blijven, anders word ik gek', zeg ik.
Jackson knikt langzaam, begrijpend.
'Je weet het hè. Je kan altijd naar me toekomen of als je weg wil. Ik ga met je mee', zegt hij met een glimlach.
Ik glimlach terug en kijk opnieuw in zijn blauwe ogen. Er zijn weinig mensen, héél weinig mensen die hem écht kennen. Op iedereen komt hij zo arrogant over, like a real jerk. Dat is hij niet. Nouja, bij de meeste misschien wel, maar bij mij niet.
Het klikte vanaf het begin en hij is misschien niet zo als andere erbij zijn, maar als we met z'n twee zijn, dan is het net een broer voor me.
Tranen verschijnen in mijn ogen bij die gedachte en binnen de kortste keren zit ik te huilen. Jackson zet zijn stoel naast me neer en trekt me in een omhelzing. Geen woorden, gewoon tranen.

'Wat moest je met hem?' vraagt Stiles verbaasd als Jackson en ik afscheid hebben genomen bij de school.
'Hij is mijn vriend', zeg ik schouderophalend.
'Boyfriend, vriend?' vraagt Stiles. Zijn mond is inmiddels opengevallen.
'Nee, gewoon vriend, vriend.'
Zijn mond blijft echter gewoon openhangen.
'Het is de grootste eikel van heel de school!'
Ik voel mijn emotie's omslaan naar woede.
'Dat is hij niet. Ik meen het, noem hem niet meer zo.' Mijn blik brengt hem het zwijgen op. Jammer genoeg maar voor even.
'Maar Jane-'
'Shut up!' Sommige leerlingen kijken verbaasd om bij mijn uitbarsting. Zelfs Stiles is van zijn stuk gebracht.
'Sorry, Jane', mompelt hij uiteindelijk. Ik knik alleen.
'Maargoed, ik heb nieuws', zegt hij enthousiast. Tot zijn irritatie schenk ik hem geen aandacht, maar hij krijgt wel mijn volle aandacht wanneer hij de volgende woorden uitspreekt.
'Over de moordenaar van je moeder en broertje.'


-- Comment please? Thankyou! --