2.3

Eerst voelde ik niets en dacht ik dat de wonde maar oppervlakkig was maar plots schoot een brandende pijn door mijn pols die zich snel begon te verspreiden over mijn hele arm en vervolgens ook naar de andere delen van mijn lichaam. Ik raakte in paniek , dit gebeurde toch niet bij een normale wonde alleen bij bijtwonden van giftige dieren en dit zag er niet uit als een slangenbeet. En voor zover ik wist zaten er helemaal geen slangen of spinnen in Chicago. Alles werd zwart voor mijn ogen en ik viel schreeuwend op de grond neer. Het voelde alsof iemand me op de brandstapel had gezet, ik zou alles doen op van deze pijn af te geraken. Maar toen besefte ik iets, mijn oom die me dierbaarder was geweest dan m'n ouders had misschien wel hetzelfde gevoeld toen die vulkaan was uitgebarsten. In plaats van tegen de pijn proberen te vechten concentreerde ik me er nu op. Eerst had ik gedacht dat het aanvoelde als vuur maar het leek er meer op dat het alles dat het tegenkwam bevroor. Ik voelde hoe het begon aan mijn uiterste ledematen en zich zo langzaam een weg baande naar mijn hart. Het klonk misschien vreemd maar ik had plotseling niet meer de neiging om te gillen, het hielp toch niet. Ik was altijd al nieuwsgierig geweest en nu was ik zo gefascineerd door de hevige pijn dat ik het bijna accepteerde. Ik wist dat ik dood zou gaan en ik gaf me eraan over. Ik vond het niet zo erg dat dit het einde was ik haatte mezelf en jarenlang had ik gewenst dat ik weg kon uit deze wereld. Het enige dat me wat dwarszat was dat er nog zoveel te ontdekken en te leren was en dat ik daar niet de kans voor zou krijgen. Ik voelde plots iets vreemd pijn die eerst langzaam en uiterst pijnlijk mijn binnenste bevroor ging op de een of andere reden sneller alsof het voelde dat ik er niet tegen vocht en dus niet op weerstand hoefde te rekenen. Op die paar minuten ( of waren het uren) was het al ter hoogte van mijn ribbenkast gekomen. Ik wist instinctief dat het niet lang meer zou duren voor de pijn mijn hart zou bereiken en het eindelijk voorbij zou zijn. Ik weet niet hoeveel tijd er verstrak maar uiteindelijk bleef alleen mijn hart nog over de rest voelde al alsof het in een vreemde mengeling van vuur en ijs zat. Ik wist niet waarom maar mijn hart leek zich zo hard te verzetten dat het maar bleef duren. Maar uiteindelijk was zelfs mijn hard niet in staat zich te verweren en voelde ik hoe het na lang en dapper vechten toch opgaf. Dit was het dan dacht ik en ik was klaar om het leven te verlaten. Alleen gebeurde er niets ik voelde geen hartslag meer maar ik was toch niet dood. Als dit het hiernamaals was, was het toch maar saai. Ik bleef een tijdje liggen maar er gebeurde nog steeds niets ik opende mijn ogen en wat ik zag had ik totaal niet verwacht.