(no subject)

Hoofdstuk 9
Toen de deuren van de lift na een korte tijd opengleden stapten we een enorme ruimte binnen waar een drukte van jewelste heerste. Overal stonden pekzwarte paarden die vasthingen aan een al even zwarte wagen. Ik zag de andere tributen staan terwijl hun stylisten als kleine vogeltjes rond hun trippelden om nog de laatste dingen aan te passen aan hun extravagante kleding.
Ik was plots heel erg blij dat Crystal mijn stylist was, ik zag er tenminste nog uit als mijzelf.
Bij de wagen die het verst van de liften weg stond zag ik Rafi staan,ik zwaaide naar hem. Maar hij zag me niet staan. Ik merkte op dat hij naar de andere kant van de stal stond te staren, ik keek nu benieuwd in dezelfde richting en ik zag twee figuren staan. Ze leken totaal niet op elkaar maar ze waren wel allebei in hetzelfde gouden pakje gekleed en allebei hadden ze een zelfzekere uitdrukking op hun gezicht.
Crystal keek nu ook naar het groepje en ik zag dat haar gezicht plots vertrok en toen snapte ik het opeens. De reden dat Rafi zo naar het meisje staarde ( net als op de boot) , Crystal die nu vijandig naar de stylist van de jongen keek... Het moesten de tributen van district 2 zijn.  
'kom', zei Crystal terwijl ze m'n arm pakte en me in hun richting meetrok,'als we hen passeren doe je je badjas uit oké!'
het groepje had door dat we naar hun toekwamen en keek ons nu verbaasd aan. Ik deed nu de jas uit zodat mijn prachtige jurk tevoorschijn kwam. Atalia keek alleen chagrijnig naar Crystal en de jongen die naast haar stond keek me boos aan. Het was toch zeker niet mijn schuld dat z'n stylist hem in dat apenpakje had gestoken.
Ik liep naar Rafi die me een knuffel gaf, hij had iets aan dat perfect paste bij mijn jurk. We bespraken nog even wat we zo meteen gingen doen toen iedereen op zijn wagen klom en zich klaarmaakte voor de parade.
Vlak voordat de grote deuren zich openden kamen Crystal en haar broer ons nog iets geven, ik wist meteen wat het was en ik zette het op mijn hoofd terwijl rafi het achter z,n oor plaatste  zodat je het amper kon zien. 'weet je zeker dat alles geregeld is?' vroeg ik Crystal toen onze wagen naar de deur reed. Ze knikte en vlak voor we door de deuren reden stak ze bemoedigend haar duimen op.