176. || Rainbows ||

"Au, whatta fack Niall?! Waarom gooi je me op de grond?!" riep Justin kwaad vanonder me. Ik keek hem recht in de ogen aan. Glimlachend. Hij keek boos terug. "Heeft iemand je ooit gezegd dat je mooi bent als je boos bent?" vroeg ik hem met een mierzoete glimlach en kroop niet van hem af, maar bleef rustig liggen. "Nee." zei hij kwaad en kroop onder me vandaan. Ik stond ook op en voor Justin Marvin weer een hand wou geven, trok ik hem weg. Ik had geen zin in nog een heldhaftige reddingsactie. Niet nog eens.
"Wat nou?!" snauwde Justin. "Hij heeft een goed appartement voor ons, voor een mooie prijs!"
Ik zuchtte. "Ja, maar denk je dat je die Marvin kan vertrouwen?" stelde ik Justin de vraag. Hij opende zijn mond, maar sloot hem weer. Machteloos keek hij wat naar de grond, en mompelde een zachte 'nee'.
"Dus, niet meteen akkoord gaan. Nooit ergens mee in zee gaan voor je weet wat je bemanning is."
Omg, ik stond versteld van mijn woorden. Had ik nou net een spreekwoord vervormd tot een SUPER AWESOME SPREEKWOORD?!
'Nooit ergens mee in zee gaan voor je weet wat je bemanning is.'
Het beste spreekwoord ooit bedacht, volgens mij. Ik zou een award moeten winnen.... Of de Nobelprijs, mag ook.
"Dus je wilt dit appartement niet kopen, maar een schip en gaan varen met mensen die je al kent. En niet met matrozen die je niet kent." stelde Justin eruit vast en keek me knikkend met zijn hoofd aan. "Ja." zei ik klakkeloos.
"Wacht, wat?!" herstelde ik me toen ik me realiseerde dat hij geen woord gesnapt had van wat ik had gezegd. "Ik zei..-"
"Ik weet wat je zei! En nee dat bedoelde ik dus totaal niet. Ken je het spreekwoord 'ergens mee in zee gaan' niet?" Justin dacht diep na. Zocht diep in zijn geheugen.