172. || Rainbows ||

Op straat was het druk. Iedereen was buiten, vanwege het mooie weer. En omdat het zaterdag was, was eigenlijk iedereen vrij. Precies de goede dag, dat was het.
Voor een groot gebouw, op de trap die naar de deur leidde, installeerde ik me. Justin kwam lichtelijk nerveus naast me zitten. Hij trok zijn schoenen uit en zette die onder aan de trap. Ik keek hem raar aan. "Justin." zei ik op een vage toon. Hij keek op, vragend. "Whatta fack?" ik keek hem aan alsof hij... Ja, alsof hij op een random moment zijn schoenen uit deed terwijl we midden in LA zaten. "Wat nou? Zonder schoenen zing ik beter... Die dingen brengen ongeluk." zei hij alsof dat volstrekt logisch was en haalde zijn schouders op.
"Waarom draag je ze dan?" omg, dit sloeg echt nergens op. WAAROM ZOU JE SCHOENEN DRAGEN, ALS JE WEET DAT ZE ONGELUK BRENGEN?!
"Ze zitten lekker..." zei hij met een klein onschuldig stemmetje en haalde mijn gitaar uit mijn tas. Hij gaf hem aan mij. Ik schudde grinnikend mijn hoofd en stemde de gitaar.
"Wat wil je dat ik speel?" vroeg ik hem. Hij dacht voor een paar seconden na. En begon daarna te stralen. "No Mercy, van Racoon." zei hij en de vonkeling in zijn ogen gaf aan dat hij er zin in had. Racoon, was een Nederlandse band volgens mij... En No Mercy was 1 van de simpelste nummers om te begeleiden op gitaar. Slechts een paar akkoorden die steeds afwisselen. Ik ging recht zitten tikte met mijn voet de maat en zette in. Precies bij het zevende akkoord viel Justin bij. Zijn stem was zuiver. Leek totaal niet op de stem van de zanger van Racoon, maar hij zong zelfs iets beter. Hij maakte er een soort eigen versie van, en ging er helemaal in op.