169. || Rainbows ||

"Ooh, dat is niet leuk... Maar als je straks beroemd bent, kun je naar ze toe zo vaak je wilt." stelde ik hem gerust. Hij draaide zich om, en nam mij mee in zijn draai. Zodat we weer richting de auto liepen. Hij liep harder, en leek ineens haast te hebben. "Waarom ineens zo'n haast?" vroeg ik lachend. "Ik moet snel beroemd worden." zei hij met een big smile en opende het busje, waarna hij achter het stuur sprong en ik naast hem ging zitten. "Kunnen we niet eerst iets eten?" zeurde ik. Mijn maag rammelde, en ik had honger. Konden we niet gewoon even in de stad iets eten? "Nee. Ik moet beroemd worden. En jij gaat me daarbij helpen." zei hij vastbesloten en reed weg.
Hongerig keek ik naar de Mac, waar we langsreden. Ik keek Justin smekend aan, maar hij schudde streng zijn hoofd. Ik maakte een jammerend geluidje en keek hoe de Ma langzaam uit het zicht verdween. "Waar gaan we nu heen dan?" vroeg ik hem na een tijdje. Hij zuchtte en keek even mijn kant op. "Een appartement zoeken toch?"
"Van het geld dat we nog hebben? Maak er dan maar een flatje van." lachte ik spottend. Ik had natuurlijk wel bijgewerkt, maar dat verdiende niet zo goed dat we nu een mooi appartement zouden kunnen kopen.
"Oké, maar dan een huur flat. Zodat we de huur kunnen opzeggen zodra we een appartement hebben gevonden." Zei hij teleurgesteld. Ja, hij was een lekkere! Ik doe al het werk, en dan wil hij dat ik het hele appartement betaal?!
"Jij neemt ook een baan." zei ik resoluut. Hij keek me geschrokken aan. "E-een b-aan?" vroeg hij met een bang gezicht. Ik knikte. "Ja, een baan ja. Ik ga heust niet in mijn eentje zorgen dat er geld in het laatje komt." Hij keek me met een pruillipje aan.