• 008 Maxine Grace Scott

Rustig liep ik de kamer binnen, de jongen liep achter me. "Waar moet ik het neerzetten?" vroeg ik en draaide mijn hoofd om zodat ik oog-in-oog stond met de jongen. "Huh? wat?" zei hij na een tijdje. Er verscheen een lach op mijn gezicht en ik vroeg het opnieuw "Waar moet ik het eten neerzetten?"-"Zet daar maar op tafel" zei hij en wees een tafel midden in de kamer. Ik liep naar de tafel en zette de borden er al op. "Moet ik ook al opscheppen?" vroeg ik waarna de jongen hevig knikte. "Honger?" lachte ik. En weer knikte de jongen. "Verblijf je hier alleen?" vroeg ik nieuwsgierig. "Neen, samen met een paar vrienden van mij" zei hij. Ik maakte een 'o' geluidje en schepte het eten verder op. Opeens kwam er een jongen vanuit de badkamer. Hij was nog volop zijn haar aan het drogen. "Oh het eten is er al!" riep hij en kwam naar de tafel toegelopen. "Ja we kunnen zo eten" zei de blonde jongen blij. Ik keek de jongens een lange zijd aan, ze kwamen me best bekend voor maar ik kon niet plaatsen waarvan ik ze 'kenden.' De blonde jongen lachte naar me en ging aan tafel zitten. Ondertussen was de andere jongen terug naar de badkamer gelopen voor zijn haar te doen denk ik. Ik nam het glas drinken vast om op tafel te zetten. Maar ineens voelde ik me heel raar. Zo had ik me nog nooit gevoeld. Mijn handen begonnen weer te trillen en het drinken vloog langs alle kanten uit het glas. De jongen keek me raar aan. "Gaat het?" vroeg de blonde jongen. Ik wou iets zeggen maar ik kon niet. Ik wou zoveel zeggen, maar er kwam gewoon geen letter uit mijn mond. Ik zette het glas wild neer toen ik mijn handen nog minder in controle had. En opeens werd mijn mond heel nat. "Badkamer" mompelde ik onverstaanbaar. Zonder dat iemand iets zei liep ik naar de badkamer. Ik ging boven de wasbak hangen en spuwde een vlaag speeksel uit. Ik zag de blonde jongen in de deuropening staan. "Wat scheelt er?" vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op en spuwde daarna nog eens wat speeksel uit. "Ziekenhuis" mompelde ik. De blonde jongen kwam naar me toe en ondersteunde me. We liepen samen naar de deur. "Harry, we moeten naar het ziekenhuis" zonder verdere vragen te stellen liep de jongen '-die blijkbaar Harry heette - met ons mee. "Ik rij wel!" zei Harry en we liepen naar zijn auto. Aan Harry's auto aangekomen stapte harry bijna onmiddellijk in. Ik wou de deur openen maar ik had mijn handen niet in controle. "Hier" zei de blonde jongen en hij opende de autodeur voor me. Ik stapte voorzichtig in en merkte als maar meer en meer dat ik mezelf minder onder controle had. De blonde jongen kwam bij me achter zitten en schoof dicht tegen me aan. Harry hield me in zijn achteruitkijkspiegel heel de tijd aan. "Niall, kijk haar ogen!" zei hij. Meteen keek de jongen - Niall dus - diep in mijn ogen. "Je knippert bijna niet" zei hij. Meteen sprongen mijn ogen vol tranen. Wat was er aan de hand met me? Niall legde zijn arm rond me "Het komt allemaal goed" suste hij me.
Ik wou dat ik hem kon geloven. Maar het kwam gewoon niet meer goed...