# 024 - Antonella Martinez

De zon was al aan het ondergaan toen Zayn en ik op het strand aankwamen. Eigenlijk waren we net op tijd. Samen gingen we in het zand zitten en hij legde zijn rechterarm om mijn middel aangezien ik rechts van hem zat. Even bleef het stil tussen ons. We waren zo gefocust op de zonsondergang. Tenminste, ik was gefocust op de zonsondergang. Ik had geen idee waar Zayn zat met zijn gedachten. Ik kon namelijk niet in zijn hoofd kijken. Wie wist waar hij allemaal aan dacht. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en ik zuchtte zachtjes. Een zacht zuchtje zonder reden. "Ik hou van je Anto." fluisterde Zayn zachtjes terwijl hij een kusje in mijn haren gaf. "Ik ook van jou, Zayn." fluisterde ik gemeend terug. Voor veel mensen zouden we vast een koppel lijken, maar eigenlijk waren we dat niet. Tenminste, nog niet. Ik voelde hoe Zayn bewoog en me langzaam losliet. Verbaasd keek ik hem aan. Waarom deed hij dat nu? Hij draaide even zijn hoofd de andere kant op en greep naar iets. Het leek alsof hij iets in zijn mond stak en zodra hij zich omdraaide, was het duidelijk geworden. Hij had een prachtige, rode roos tussen zijn tanden geklemd en hij keek me zwoel aan. Hij had het dus gepland om samen naar het strand te komen bij zonsondergang? Het moest wel, want waar zou hij anders een rode roos vandaan hebben gehaald? Slim Zayn. Heel slim. Het was wel schattig en lief. Hij wiebelde even overdreven en speels met zijn wenkbrauwen. Ik begon zachtjes te lachen. Ja, dat was mijn beste vriend. Altijd even gek gebleven. Altijd zichzelf gebleven bij mij. En daarom hield ik zo van hem. Er waren natuurlijk nog andere redenen waarom ik verliefd was geworden op hem, Zayn Malik, mijn beste vriend. Voor mij was hij nooit dé Zayn Malik geweest. Altijd was hij de gewone Zayn geweest. De Zayn die bij mij in de buurt woonde. De Zayn die ik al kende van als ik een klein meisje was. De Zayn die mijn beste vriend was geworden en die dat zou blijven, wat er ook later tussen ons zou gebeuren in de toekomst door onze wederzijdse gevoelens voor elkaar. Glimlachend keek ik hem aan en ik nam de roos vast. Hij liet de roos los zodat ik die uit zijn mond kon halen. Ik bekeek hem even. De roos was nog altijd vuurrood. Alsof hij net was uitgebloeid. Ik keek terug naar Zayn en drukte een kusje op zijn wang. "Je bent geweldig." zei ik met een brede glimlach. "So are you." reageerde hij zachtjes en hij kwam met zijn hoofd dichterbij. Ik voelde hoe mijn hart begon te kloppen in mijn keel.