20. 'That stupid ass broke up with me. I hate him, more then anything'.

TWENTY

Die avond zaten we rond acht uur 's avonds voor de tv in de woonkamer. We zaten op de grond. Taylor leunde tegen de bank aan en ik leunde tegen hem aan.
'Wil je koffie?', vroeg hij. Hij was superrelaxed, ik was doodsbang. Ik schrok dan ook enorm toen hij begon te praten.
'Jezus, Tay', lachte ik, toen mijn hart weer begon met kloppen. 'Ja, lekker. Latte, graag, als je toch loopt'.
'Ofcourse. Misschien moeten we een andere film gaan kijken'.
'Nee, ik wil weten hoe het afloopt'.
'Maar je bent doodsbenauwd!'
'Het valt wel mee. Ging jij niet koffie halen?'
Hij liep hoofdschuddend weg richting de keuken. Hij had wel gelijk; de film was écht eng. Toen we vanmiddag in de videotheek stonden wisten we het echt niet. We keken bij de comedy's, bij de romcoms en bij de thrillers. Uiteindelijk liet Taylor zijn oog vallen op Dead Silence, een thriller/horror over een buikspreekpop. Ik las de achterkant. Het leek wel mee te vallen, dus kozen we inderdaad voor Dead Silence. Normaal kan ik wel tegen horrors, maar dit was echt niet leuk meer. Ik had altijd al iets tegen poppen en clowns, misschien dat het daarmee te maken had.

Beware the stare of Mary Shaw.
She has no children, only dolls.
And if you see her in your dreams,
make sure you never, ever scream

Billy, de buikspreekpop in kwestie, was van plan alle mannelijke figuren van zo'n familie te vermoorden, omdat één jongetje ooit eens niet geloofde dat hij echt was. Het jongetje dacht dat de buikspreekster, Mary Shaw, het mondje en de stem controleerde. Billy werd boos, daar ging het verhaal om. En als je ging gillen als je hem zag of hoorde, hakte hij je tong eraf en ging je dood.
'Kwestie van niet gillen dus', zei Taylor. Hij kwam terug met de Latte.
'Dankje. Niet gillen dus hè? Makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe zou jij het vinden als ik gevild was door een buikspreekpop?'
'Dat word je niet'.
'Hoe weet je dat?'
'Ik houd mijn hand gewoon voor jouw mond zodat je niet gilt, dan kan die pop je niks maken'.
'Slim. Heel slim'.

Eindelijk was de film afgelopen. Taylor kuste me, maar ging toen naar huis. Hij moest morgen naar de set, dus kon hij niet bij me zijn. Ik had er geen problemen mee, maar zou hem wel missen. Hij was tot nu toe altijd nog bij me geweest.
'Dus dan zie ik je zaterdag?', vroeg hij. Ik knikte. Het zou echt te lang duren, maar ik moest maar een manier vinden om het te overleven.
'Zaterdag. Veel plezier', zei ik.
Hij knikte, kuste me nog een keer en omhelsde me daarbij enorm stevig. Wat een kracht had die jongen, echt niet normaal.

Twee seconden nadat hij weg was, klopte er iemand op de glazen deur van het restaurant. Ik schrok me dood, maar zag toen dat het Manon was.
'Hé, zou jij niet naar Jackson gaan vanavond?', vroeg ik verbaasd. Ze zei niks maar liep langs me heen.
'Manon, wat is er? Het regent, hoor je niet juist heel vrolijk te zijn? Kom je me halen om buiten te dansen?'
Weer zei ze niks. Ze liep in één lijn naar de bar en schonk een glas water in voor zichzelf. Ik liep naar haar toe om haar tasje en haar jas aan te pakken en op de stoel te gooien. Net op dat moment ademde ze uit. Ik rook een geur die ik vaker rook, maar die absoluut niet bij Manon paste.
'Heb je gerookt?', vroeg ik verbaasd. Ze keek me aan. Ik zag nu pas dat ze tranen in haar ogen had.
'Wat is er?', vroeg ik, nu wat opdringeriger. Ze ging zitten.
'Hij heeft het uitgemaakt', zei ze. Ik zag dat ze op het punt stond te huilen, maar dat ze zich groot probeerde te houden.
'Jackson?', vroeg ik onnozel.
'Nee, één van die andere honderd vriendjes die ik heb'.
'Sorry, natuurlijk Jackson. Heeft hij gezegd waarom?'
'Hij zei dat hij het te druk kreeg. Wat een eikel. Ik haat hem. Ik haat hem uit het diepste van mijn hart'.
'Natuurlijk. Je houd van hem', zuchtte ik.
Ze knikte.
'Ja, dat is écht zo. Ik had er natuurlijk wel rekening mee gehouden dat hij me niet meer zou willen. Ik bedoel - hij kan uit ongeveer half Amerika kiezen, en dan heb ik het nog niet eens over Europa. Maar ergens had ik gehoopt dat het toch serieus voor hem zou kunnen zijn'. Ze haalde haar neus op.
Ik knikte.
'Blijf je vannacht hier slapen?'.
Manon keek me aan.
'Blijft Taylor niet?'
'Nee, die moet morgen werken'.
'En hij heeft het niet uitgemaakt? Omdat hij moet werken?'
'Nee, sorry. Daar kan ik niet over meepraten. Maar we hebben ook nog niet officieel iets'.
'Doe normaal, doos', lachte Manon. Er liepen nu wel tranen over haar wangen, maar duidelijk de laatste. Ze fleurde al weer een heel klein beetje op. 'Hij zegt tegen iedereen dat jij zijn meisje bent. En besides; als hij of jij nu met iemand anders zou zoenen of naar bed zou gaan, zouden jullie dat allebei opvatten als vreemdgaan. God, ik voel me zó miserable'.
'Ik weet het. Kom, we gaan naar mijn kamer. Dan geef ik je chocola en koffie en kun je helemaal uithuilen'.


I'm sorry Manon!
Maar hij houd nog wel van je, hoor.

Die film heb ik écht gezien, en ik kon er echt niet tegen. Ik durfde mijn ogen niet meer dicht te doen 's nachts, bang dat ik Billy's stem ergens uit de muur zou horen komen. Vreselijk. Wel een goede film. Echt een aanrader. Jongens vinden 'm grappig, dus kijk maar met een jongen, dan zie je de humor er nog een beetje van in. ^^
Oké, tien reacties, dan ga ik verder.
Thanks for reading everyone!