Alone... here... waar zijn de anderen?

Ik gaapte en strekte me zover mogelijk uit. Toen ik om me heen keek herkende ik de plaats waar ik lag eerst niet en kwam verward overeind. Terwijl ik mijn pijnlijke nek masseerde probeerde ik te achterhalen waar ik nou precies was. Toen kreeg ik de foto die aan de muur hing weer in het oog. Zuchtend liet ik me weer achterovervallen. Dat was waar ook…. de jongens hadden gezegd dat ik hier wel de nacht kon doorbrengen. Ik merkte de wollen deken die voor de helft over me heen lag op en trok een wenkbrauw op. Lag die er al toen ik in slaap was gevallen? Ik kon me nog vaag herinneren dat de jongens het over een ‘Emily’ hadden gehad. Meteen schoot ik weer overeind. Ik was gister vast zo moe dat ik meteen in slaap was gevallen en had waarschijnlijk… Uggh… fijn, was ik haar ook nog eens misgelopen. Ook aardig in plaats van gewoon proberen wakker te blijven en op haar te wachten. Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd. Ze was vast net iets na de jongens thuis gekomen en had vast heel raar opgekeken van een wild vreemde die zo maar op haar bank lag. Peinzend keek ik weer naar het zachte wollen stuk stof en kroop er vervolgens onder uit. Ik bedacht me dat ik me in ieder geval moest verontschuldigen voor gister en haar bedanken voor de deken. Zo hadden mijn ouders me tenminste opgevoed. Ik stond langzaam op en kromp in elkaar van mijn spieren die meteen reageerden. Vast van de ongemakkelijke positie waar ik de hele nacht in gelegen had. Ik negeerde de steken en keek onzeker om me heen. Zou ze überhaupt wel thuis zijn? Ik had niet het idee dat de jongens er waren en anders had ik al lang wel wat van ze gehoord. Ik schuifelde en beetje ongemakkelijk door de woonkamer heen. Mede door mijn ochtendroes en ook door het rare gevoel dat ik hier in een onbekend huis rondliep. Ik besloot maar een kijkje in de keuken te nemen aangezien dit ook de plek was waar ik gisteren met de jongens had gezeten. ….En het was de enige plek die ik naast de woonkamer van het huis gezien had. Misschien zou er iemand in de keuken zijn. Toen ik hoopvol de keuken betrad zag ik helmaal niemand. Mijn gezicht betrok meteen weer. Waar waren de anderen toch? Was ik hier dan helemaal alleen in huis? Het zou eigenlijk raar zijn om mij hier zo maar alleen te laten. Ik ben eigenlijk een vreemdeling tot hun. Tenminste zo lang en zo goed kennen ze me volgens mij nog niet... Ik had niet echt een idee wat ik nou moest doen. Dus uiteindelijk schoof ik een van de stoelen naar achter waardoor er meteen een luid gepiep ontstond door het contact met de stoelpoten en de vloer. Ik ging maar zitten en legde mijn handen in mijn schoot. Wat nu? Opeens zag ik vanuit de keuken in de hoek van de woonkamer een gitaar staan. Misschien kon ik... Ik keek even om me heen maar stond uiteindelijk maar weer op en liep zachtjes naar de woonkamer. Vlak voor het ding bleef ik staan en ik beet even op mijn lip. Samen met mijn 'nieuwe' opvoeding was de gitaar compleet mijn uit mijn leven verwijderd. Ik kon het niet maken! Maar toch.. er was nu helmaal niemand. Met die gedachte keek ik in reflex schichtig om me heen om zeker te zijn dat er echt niemand in de buurt was. Ik zette twijfelend een stap richting de gitaar. Langzaam stak ik mij hand er naar uit. Toen ik hem eenmaal pakte voelde ik een schok door mijn lichaam gaan. Ik had me sinds lange tijd niet zo.... geweldig gevoeld.








Yep people waar zijn de anderen, what's next als jullie enige fantasie hebben schrijf het in een reactie hieronder Alles mag en jullie kunnen natuurlijk ook ideeen geven over iets wat jullie heel graag willen lezen please rate!! (flower)xxx