Hoofdstuk 4

'Vertel het dan maar wat je komt doen als het zo belangrijk voor je is.' zei ik een beetje spottend. Peter schraapte weer zijn keel en keek me aan. 'Ik vroeg me af of je onze nieuwe moeder wilde worden..?' vroeg hij een beetje onzeker. Ik wist niet zo goed wat ik aan moest met die vraag. Dit was tenslotte maar een droom, dus het maakte niet uit wat ik antwoordde. 'Dit is een droom Peter.' zei ik maar. 'Ik ben geen moeder, en dat zal ik ook nooit worden.' zei ik vastberaden. Peter zuchtte en haalde zijn dolk tevoorschijn en speelde er even mee. 'Dus je wilt onze moeder niet worden?' vroeg hij. 'Nee.' zei ik. Ik had behoefte aan een spelletje, en ik wilde graag met hem de strijd aangaan, ik wilde weten of hij tegen een afwijzing kon, het was toch maar een droom. 'Waarom niet?' Vroeg Peter kinderachtig. 'Dit is nep.' zei ik. Peters geduld raakte volgens mij nu op hij beet op zijn lip. 'Dit is dus de rede waarom alle elfjes zijn uitgestorven.' zei hij een beetje droevig. Ik was over het algemeen eigenlijk niet gemeen, maar ik kon niet tegen zijn arrogantie dus besloot ik hem te pesten. 'Kijk Peter, laat me wat uitleggen.' zei ik terwijl ik een brede grijns trok. 'Jij bestaat niet, ik droom dit allemaal.. En die elfjes van je kunnen niet uitsterven als ze nooit hebben be..' ik wilde zeggen bestaan, maar Peter sloeg zijn hand op mijn mond. 'Sssssstt..' fluisterde hij. 'Je weet best dat je dat niet kán zeggen!' siste hij. Dat wist ik niet, ik wist helemaal niets van zijn verhaal. 'Hoezo mag ik niet zeggen dat Elfjes niet be..' wilde ik zeggen toen ik zijn hand weg had geslagen, maar hij zijn hand onmiddellijk weer tegen mijn mond perste. Peter haalde zijn hand weg. 'Anders gaat er een elfje dood, en het zijn er al zo weinig tot geen.' zei hij. Hij klonk ernstig, ik had hem nog nooit zo gehoord in de tijd dat hij hier was. 'Is het zo erg dat er geen elfjes meer zijn dan?' vroeg ik iets minder gemeen. Peter keek me aan. 'Tsja, ze onderhielden de halve wereld, zorgde voor de insecten en bovendien was Tinkerbell een goede vriendin van mij.' vertelde hij. Ik vond hem ergens best zielig, maar toch kon ik me niet inhouden. 'Hoe kun je bevriend zijn met een elfje als ze niet best--..' Peter sloeg zijn hand weer voor mijn mond. 'Jaja, ik weet dat ik dat niet mag zeggen.' zei ik snel. Peter keek me aan, in mijn ogen. 'Beloof het.' zei hij. 'Oké, ik beloof het.' het was eruit voordat ik het besefte. Peter glimlachte zelfvoldaan. 'Dus je komt met me mee naar Neverland.' zei Peter. Ik schudde mijn hoofd. 'Komt niets van in.' zei ik ondeugend. Peter leek het door te hebben. 'Morgen dan?' vroeg hij toen hij een stukje opsteeg. 'Kan ook.' zei ik. Peter glimlachte en steeg zachtjes op en zwaaide nog even voordat hij uit het raam wegvloog.