YOLO ~ 10 ~ Eddie

De twee vrouwenwaren weg... Spoorloos verdwenen... POEF! Ik wist zeker dat er iets mis was, mensen konden niet opeens verdwijnen. Waarom sloeg mijn brein details over? Ik knipperde een paar keer snel achter elkaar en keek toen de dokter aan. Hij staarde me al de hele tijd aan. Wist hij dat ik regelmatig helemaal niets voor me zag, dat ik zelfs een paar seconden niets hoorde of was het erger... Nee, nu ik er over na denk was er niet speciaals aan de hand met mij. Ik was geen crimineel of een vluchteling, maar het was ook vreemd dat ik niets meer wist. Het enige wat ik me kan herinneren was een gezicht van een vrouw met een schitterende glimlach op haar gezicht. Ik ging me concentreren op de taferelen die ik had gezien. Twee vrouwen die op bezoek kwamen. Geen idee wie of waarom. De ene seconde zagen de vrouwen er uit alsof ze zo uit een anime show kwamen en de volgende seconde zagen ze er meer realistischer er uit... Ik werd er gek van. Zo gek dat alles om me heen tolde. Ik ging weer plat op mijn rug liggen en dacht na over wat de twee vrouwen hadden gezecht. Een naam. Eddie? Wie noemt zijn kind nou weer Eddie? En ik heb geen ouders, maar wel een tante. Dezelfde tante die het jongere meisje ook heeft, dat betekent dat het jongere meisje mijn nichtje is. Dit kon niet. Er moest iets gelogen zijn of ik werd echt gek.

Een verpleegster kwam me die avond vies ziekenhuis voedsel geven. Het was niet zo gezegd vies. Het was een andere smaak dan dat ik gewend was, maar welke smaak was ik gewend? Toen ik mijn avondeten op had, zag ik een hoofd van een vrouw voor mijn netvlies. Een jonge vrouw die ik herkende, maar ik kon niet bedenken wie het was. Misschien had de jongere vrouw van vanmiddag de antwoorden die hij zocht. Misschien...

Zonder het te merken viel ik in slaap en kreeg ik wéér die droom. Die afgrijselijke droom...