Hoofdstuk 3

De naam Wendy Darling kwam me ergens bekend voor. 'Wie is Wendy?' vroeg ik aan Peter. Ik besloot om toch maar vragen te stellen. 'Een meisje.' antwoordde Peter. 'Vertel verder..' moedigde ik hem aan. Peter schraapte even zijn keel. 'De jongen beleefde allemaal leuke avonturen met de Darlings in Neverland, en het deed hem dan ook groot verdriet dat Wendy en haar broertjes terug wilde naar huis.' Hij zuchtte even. 'Dus besloot hij om, om de zoveel tijd iemand naar Neverland te halen.' Nu begon het duidelijk te worden voor mij. 'Wacht eens eventjes...' Mijn ogen werden groot. 'Jij, jij bent de jongen die niet op wil groeien!' riep ik uit. 'Ssssst.' Peter legde zijn wijsvinger op mijn lippen. Ik dacht er nu pas aan dat mijn ouders en zusje sliepen. 'Sorry.' mompelde ik terwijl ik mijn vinger wegsloeg. 'Dus, ben jij de jongen die nooit opgroeit?' vroeg ik nieuwsgierig aan Peter. Ik wilde nu wel eens weten of ik gelijk had. 'Ja, ik ben het.' Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. 'Wat een onzin.' zei ik een beetje spottend. Peter fronste zijn wenkbrauwen. 'Dit is geen onzin.' zei hij vastberaden. Ik negeerde wat hij zei. Dit was gewoon een droom, en die Peter Pan die hier zat bestond alleen maar in mijn dromen. 'Je bent nep Peter, accepteer het.' Zei ik tegen hem. Peter schudde zijn hoofd, en keek me aan. 'En toch is het.' zei ik tegen hem. Peter zuchtte en keek me aan met zijn mooie ogen. 'Iedereen groeit op, of je dat wil of niet.' fluisterde ik. Peter keek weg en sloeg zijn armen over elkaar. 'Als je zo denkt kan ik net zo goed meteen weggaan.' zei hij. Ik voelde er ergens wel iets voor om hem weg te sturen, maar dan zou ik stoppen met dromen en ik wilde niet stoppen met dromen. Dit was veel te leuk. 'Blijf hier.' ik schrok ervan hoe smeekend mijn stem klonk. Peter trok even weer zijn zelfvoldane grijns. 'Jij vind jezelf wel heel erg leuk hé?' vroeg ik aan hem, ik kon hem toch niet kwetsen, ik had hem bedacht in mijn hoofd. 'Dat klopt, ik ben leuk hé?' zei Peter. Ik verbaasde me nogal over zijn antwoord. Hij vond zichzelf dus ook gewoon arrogant, en gaf dat toe. Ik schudde corrigerend mijn hoofd en zuchtte. 'Jaja.' zei ik sarcastisch. Peter keek me nu weer vragend aan. 'Wat?' zei ik geïrriteerd. 'Ga je me nu niet vragen wat ik hier doe?' zei Peter. Ik had daar eigenlijk nog helemaal niet over na gedacht. 'Nee.' zei ik eerlijk. Peter zuchtte. 'Jij bent echt het vreemdste meisje wat ik ooit heb ontmoet.' zei hij uiteindelijk na een korte stilte. Ik haalde mijn schouders op, ik hoorde wel vaker dat ik raar of vreemd was, maar dat deed me niets. 'Wat een wereldramp.' Zei ik tegen hem. Peter trok even een flauwe grijns. 'Als jij niet vraagt wat ik hier kom doen, dan zal ik het je zelf wel vragen zei hij.