• Eyes 011

10 September 2012

Zuchtend laat ik me op mijn koffer vallen, ik ben kapot. Ik heb zin om gewoon ergens neer te ploffen en daar de rest van de dag te blijven liggen, maar helaas zal dat niet gaan, er moet nog veel gebeuren in dit huis, alles eigenlijk. Nog even blijf ik zo op mijn koffer liggen, naar het plafond starend, verwerkend wat er in deze korte tijd allemaal gebeurd is. ‘Ding, dong’ galmt het door dit gloednieuwe appartement heen, verschrikt spring ik op, shit is het al zo laat? Ik sprint naar beneden en doe de deur open voor de man die vandaag meubels zou komen brengen, onmiddellijk begint hij een heel verhaal in het Spaans te houden. ‘Ehm, do you speak English?’ onderbreek ik hem met een rood hoofd. Verbaasd schudt hij zijn hoofd en begint opnieuw een Spaans verhaal te vertellen. Dit begint lekker, ik versta er werkelijk niets van. ‘I really don’t understand it.’ de man haalt zijn schouders op, en wenkt me naar zijn vrachtwagen. ‘van jou?’ komt er gebrekkig uit als hij de laadklep opent, en ik knik. ‘Si’ is mijn Spaanse antwoord, het enige woord dat je in mijn vocabulaire zal vinden. Samen sjouwen we de enorme hoeveelheid meubels naar boven, en daarna neemt de man in een gebrekkige mix van Engels en Spaans afscheid. Hier zit ik dus nu, in een vreemde stad in een vreemd land, met allemaal spullen die nog in elkaar gezet moeten worden. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken en huilend zak ik door mijn knieën en val op de grond neer, ik heb het gevoel alsof ik helemaal alleen op de wereld ben. Hoe moet ik dit hier helemaal alleen in mijn eentje redden, als ik de taal niet eens spreek. Snikkend maak ik de rits van mijn koffer open graai er met mijn handen in, op zoek naar iets vertrouwds, uiteindelijk vind ik een oud blouseje, voorzichtig haal ik hem uit de koffer en druk hem tegen mijn borst. Ik wil terug, terug naar Londen, terug naar waar het vertrouwd is. Mijn gesnik wordt overstemd door een geluid dat uit mijn buik komt, ik moet echt iets eten. Zuchtend zoek ik een broekje en schoenen bij het blouseje en trek het aan. Ik moet er het beste proberen van de maken hier, en dat kan niet als het verleden me blijft achtervolgen, ik moet door. Ik stop wat geld in mijn tas en loop dan naar buiten, ik heb werkelijk geen idee waar de supermarkt is, dat wordt dus zoeken. Een beetje doelloos sla ik de ene weg na de andere weg in, ik heb niet het vermogen om logisch na te denken, ik wil gewoon weglopen van mijn gevoelens, even nergens aan denken. Zonder dat ik het door heb stromen de tranen over mijn wangen. Ik ga steeds harder lopen, steeds verder weg van het verleden dat me op de hielen zit, mijn voeten bewegen steeds sneller en sneller, het lopen gaat over in rennen. Ik zie niets meer doordat de tranen zich opstapelen in mijn ogen, alles word wazig. Met een schok kom ik terug op aarde doordat ik opeens tegen iets oploop, iemand beter gezegd. ‘I’m sorry’ mompel ik verschrikt, loop dan snel door, zonder ook maar enige aandacht te schenken aan de jongen voor me. Deze botsing heeft me weer terug op aarde gebracht, en ik veeg de laatste tranen van mijn wangen. Ik was op zoek naar een supermarkt. Een stuk doelgerichter zoek ik nu, en het duurt niet lang voordat ik voor een groot gebouw met een Spaanse naam sta, wat me een supermarkt lijkt. Wat een rare dingen hebben ze hier in deze supermarkt, ik neem iets mee wat me eetbaar lijkt en reken dan af, gelukkig kan ik pinnen want ik heb er geen moment aan gedacht dat er hier met euro’s betaald wordt. Een stuk rustiger dan net loop ik terug naar huis.

The next one's an Ibi pov! I'm really looking forward to show it to you!
Hoe was jullie dag? Ik heb net een naar bericht gekregen dus ben een beetje depressief. Hoop dat jullie reacties me kunnen opvrolijken!
Sorry trouwens dat dit stukje shit is, het lukte niet goed met schrijven enzo.
I love you!