Zeventien

Mijn telefoon trilde. Ik hoorde van Louis dat je geen contact meer wilde. Het spijt me dat ik je van streek heb gemaakt. X Liam
Het viel me op dat hij niet ‘als’, maar ‘dat’ zei. Hij wist dat hij me van streek had gemaakt en gaf het ook eerlijk toe.
Ik gooide mijn telefoon op de andere bank en begon nog harder te huilen. Ik wilde dit niet. Ik wilde bij Liam zijn. Maar ik wilde niet gebroken worden, zoals Jeff had gedaan, die jaar geleden. Zoals iedereen mijn hele leven lang had gedaan. Mijn vader. Mijn vriendinnen die uiteindelijk mijn vriendinnen niet bleken te zijn. Jeff. En zelfs mijn moeder deed dat, hoewel ze het niet doorhad. Ze kwetste me door elke keer weg te moeten voor haar werk. Ik miste haar, ontzettend veel.
Ik wilde Liam niet de kans geven om dat ook te doen. Hij had me beloofd dat hij er voor me zou zijn, maar ik wist dat mensen zich niet aan zulke beloftes konden houden.
Ik stond op en pakte mijn telefoon weer. Ik scrolde door de contactenlijst tot ik een nummer had gevonden en belde die.
“Mam?” zei ik toen werd opgenomen. “Ik mis je.”
“Sam! Lieve schat, ben je aan het huilen?”
Ik twijfelde even of ik het zou vertellen, hoewel ik wist dat ik daar niet eens meer over kon beslissen. Voordat ik van gedachten kon veranderen gooide ik alles er uit en liet niks weg.
“Sam toch,” zei mijn moeder medelijdend. Ik wilde geen medelijden, ik haatte het. Toch zei ik dat maar niet.
“Weet je wat?” zei mijn moeder. “Ik neem een paar dagen pauze en kom dan even thuis, goed? Dan gaan we gezellig een moeder-dochter-vakantietje houden.”
“Is goed,” snifte ik.
“Dan zie ik je morgen. Ik moet nu gaan voor een vergadering, sorry.”
“Tot morgen…”
“Ik hou van je, dat weet je, toch?”
“Ja.”
“Tot morgen, schat.”
“Doei.”
De verbinding werd verbroken.

“Mam!” riep ik blij toen ik de deur open deed. Daar stond mijn moeder, met slechts een kleine tas met de nodigste dingen.
“Hoi Sam,” glimlachte mijn moeder. Ze gaf me een knuffel. “Hoe gaat het nu met je?”
Ik haalde mijn schouders op. “Ongeveer net zo goed als gister.”
“Slecht dus,” begreep mijn moeder. Ze liep naar binnen en gooide haar tas op tafel. “Ik moet overmorgen alweer terug, maar tot die tijd zet ik mijn telefoon uit en gaan we gezellig samen dingen doen.”
Ik was achter haar aan gelopen.
“Heeft Liam nog iets van zich laten horen?” vroeg ze. Ik slikte. Dat had hij. Had me verschillende smsjes gestuurd en een aantal keren gebeld, maar ik heb ze allemaal negeerd.
“Ja,” zei ik zacht. Mijn moeder liep op me af en sloeg haar armen om mijn schouders. Ik drukte mijn gezicht tegen haar schouder. Ik zou niet huilen, maar gewoon een tijdje zo blijven staan. Dat was meer dan genoeg.
Mijn maag rammelde en ik bloosde.
“Wanneer heb je voor het laatst gegeten?” informeerde mijn moeder. Ik dacht even na.
“Gisteren, bij het ontbijt.”
“Toen je nog bij Liam was?” Haar ogen werden groot. Ik beet op mijn lip en knikte. Het was nu al drie uur ’s middags, dus ik had al anderhalve dag niet gegeten.
“Ik ga Thais bestellen,” zei ze. Ze liep naar de telefoon en bestelde iets te eten.
Ik ging op de bank zitten.
“Wat een leuke kleren, trouwens,” merkte mijn moeder op toen ze terug de kamer inliep. Ik keek naar beneden. Ik had nog steeds de nieuwe kleren aan. Ik zag er slecht uit en dat wist ik. Ik had niet meer gedoucht of iets anders aan mijn uiterlijk gedaan, en ik voelde me smerig. Toch wilde ik niet douchen. Ik wilde helemaal niets meer. Behalve huilen, maar dat kon niet. Mijn moeder was er.
“Dank je,” zei ik.
“Je hebt die al heel lang aan, of niet soms?” Af en toe kende mijn moeder me echt te goed.
“Als jij nu gaat douchen, zet ik een film klaar, goed?”
Ik zuchtte en knikte.