Zestien

“Tirza?”
De persoon keek op. “Sam! Daar ben je! Waarom heb je niet gesmst? Ik zit hier al ruim een uur!”
“Sorry, Tirz!” lachte ik. Tirza krabbelde overeind en rende naar me toe. Onstuimig vloog ze om mijn hals.
Zodra ze me los had gelaten, keek ze Louis aan.
“Wie is-” Haar mond viel open, en ze zou gegild hebben als ik mijn hand niet op haar mond had gedrukt.
“Weet ik,” zei ik. “Dit is Louis Tomlinson, een bandlid van One Direction, wereldberoemd en bla bla bla.”
Ik haalde mijn hand weg. “Je bent een ding vergeten,” piepte Tirza, opgetogen dat ze Louis ontmoette.
“Wat dan?”
“HIJ STAAT HIER NAAST JOU!” gilde ze. Ik zuchtte en rolde met mijn ogen.
Louis had het hele gesprek grijnzend gevolgd. “Ben jij een fan?” vroeg hij aan haar.
Tirza begon hevig te knikken.
“Ik maak de foto wel,” zuchtte ik. Ik pakte mijn iPhone. Louis ging naast Tirza staan met een hand op haar schouder. Louis grijnsde naar de camera, en Tirza keek vooral ongelovig.
Grinnikend maakte ik de foto.
“Dank je,” zei Louis. “Stuur je hem door?”
“Ik heb je nummer niet.”
Louis pakte mijn telefoon en zette zijn nummer erin. “Zo,” zei hij tevreden. Ik wist waarom hij het deed. Die hele foto kon hem niks schelen. Hij wilde gewoon met mij kunnen praten. Maar dat zou niet gebeuren, want hij had mijn nummer niet en ik was niet van plan te gaan smsen of bellen met hem.
“Ik moet terug,” zei Louis, “we moeten vandaag naar de studio.”
Ik knikte. “Dank je voor het brengen.”
“Graag gedaan. Ik weet trouwens heus wel waarom Liam dat niet mocht doen,” voegde hij er ernstig aan toe. Ik bloosde een beetje.
“Vertel het hem niet, alsjeblieft.”
“Goed. Ik hoop dat we ooit nog iets van je horen,” zei hij. Hij keek in mijn ogen en ik beet op mijn lip. Ik schudde mijn hoofd.
“Ik denk het niet, Louis.”
Louis zuchtte en gaf me een kus op mijn kruin. Het stelde niets voor, maar toch vond ik het niet fijn. “Het ga je goed,” zei hij. Het klonk zo ontzettend dramatisch, maar daar, op dat moment, was dat het meest gepaste dat hij kon zeggen.
Ik knikte dus weer en sleepte Tirza mee naar mijn huis. Ik gooide de deur dicht en plofte op de bank. Ik had zin om te huilen, maar deed het niet. Tirza was er immers bij.
“Oke, wat deed Louis Tomlinson hier?” ratelde Tirza.
Ik legde haar alles uit, maar nu naar waarheid. Ik vertelde alleen niet over mijn gevoelens voor Liam, en ook niet waarom ik niet wilde dat Liam me thuis bracht.
“Dus, je gaat geen contact meer met ze opnemen?” vroeg Tirza triest.
Ik schudde mijn hoofd. “Ze hebben een carriere.” Het was een zwakke smoes en dat wist ik, maar Tirza voelde aan dat ze niet verder moest vragen.
“Ik moet naar ballet,” meldde ze. Ik keek haar even verbaasd aan. Dat had ze toch niet op zondag? Maar toen ik haar gezicht zag begreep ik wat ze bedoelde. Ze wilde me alleen laten, zodat ik rustig kon denken. Ik was dankbaar dat ze dat niet gewoon had gezegd, want dan voelde ik me zwak. Ik wist dat ik dat ook was nu, maar ik wilde het niet horen.
“Succes,” zei ik. Ik glimlachte waterig. Ik had in een week tijd meer geglimlacht dan in twee jaar. Tirza gaf me nog even een bemoedigende knuffel en verliet toen de kamer. Ik plofte op mijn rug op de bank en hield mijn tranen niet langer tegen.