Vijftien

“Hey Sam,” zei Liam toen ik de keuken binnen kwam lopen.
“Goedemorgen,” zuchtte ik. Ik moest weer denken aan het gesprek met Louis vanmorgen.
“Is er iets?” Onderzoekend keek Liam me aan. Ik schudde mijn hoofd.
“Er is niets. Ik heb alleen een beetje hoofdpijn.”
“Ah! Nou, daar heb ik iets tegen. Ga zitten!” Liam dwong me op een stoel en draaide zich weer om. “Het beste tegen hoofdpijn is mijn gebakken ei met spek!” Hij schotelde me een bord voor, en de heerlijke geur steeg op naar mijn neus.
“Lekker,” zei ik. Ik pakte mijn bestek en sneed een stukje van het ei af.
“Heb je lekker geslapen?” informeerde Liam. Ik knikte.
“Je hebt een zacht bed,” zei ik. Liam grijnsde.
“Tsja, als ik mijn eigen bed uitkies moet die natuurlijk zo zacht mogelijk zijn, dat begrijp je!”
Ik knikte opnieuw en prikte afwezig wat in mijn ei. Ik kon het gesprek met Louis gewoon niet loslaten. Ik was niet verliefd op Liam, want dat wilde ik niet. Ik had mezelf beloofd nooit meer verliefd op iemand te worden, nooit meer iemand de kans te geven om door mijn schild heen te breken. De enige die dat kon, was ik, en zelfs ik deed het nooit, omdat het zo moeilijk was. Het was gewoon beter en makkelijker als ik de harde Sam bleef.
Liam kwam tegenover mij zitten. “Sam,” begon hij serieus. “Ik heb het gisteravond al gezegd, maar ik zeg het nog een keer. Als er iets is, ben ik er voor je. Ik meen het, oke? Ik weet niet wie het was die je kapotmaakte, of waarom, maar ik beloof je dat ik dat niet zal doen.”
Ik wendde mijn hoofd af. “Niemand heeft mij kapotgemaakt,” loog ik zachtjes.
“Dus jij bent altijd al zo geweest?”
Ik knikte niet heel overtuigend. Ik was niet altijd zo geweest. Maar de herinneringen aan de tijd voor de harde Sam had ik verdrongen en goed opgesloten in de diepten van mijn gedachten.
“Je zegt het maar als je het kwijt wilt bij iemand. Nogmaals: ik ben er voor je.” Liam stond op en verliet de keuken. Ook al was hij al weg, ik knikte toch.

“Ik denk dat ik maar naar huis moet,” meldde ik. “Mijn vriendin is hysterisch omdat ik niet open doe.” Ik hield mijn iPhone omhoog, waar een smsje van Tirza openstond, bestaande uit schreeuwende hoofdletters en veel leestekens, voornamelijk uitroep- en vraagtekens.
“Ik breng je wel,” zei Liam. Ik schudde mijn hoofd.
“Jij zit nog in je pyjama!”
Liam keek naar beneden en zag de joggingbroek en witte t-shirt. “Nou en?”
Ik glimlachte zwakjes. “Dat kun je de fans niet aandoen, die zullen zo ongeveer sterven.’’
Liam grijnsde.
“Louis?” Ik keek hem aan, en Louis keek op van zijn ontbijt.
“Eh, ja, tuurlijk,” zei hij, verbaasd dat ik hem koos. Maar hij was nou eenmaal de enige van wie ik wist dat hij een rijbewijs had, op Liam na. Bovendien had Louis wel gewoon kleren aan, bestaande uit een rode broek en een wit gestreept shirt.
Louis slikte de laatste hap van zijn broodje door en stond op. “Laten we maar gaan, dan.”
“Tot later, Sam,” zei Liam. Hij glimlachte kort.
“Ja, tot later,” zei ik afwezig. Ik dacht niet dat er een later zou komen. Ik was nu vastbesloten om geen contact meer met Liam te hebben. Het zou niet goed zijn.
Liam keek me aan alsof hij wist dat ik niet van plan was een later te laten komen. Hij keek verdrietig, en zelf vond ik het ook jammer. Maar het zou gewoon het beste zijn.
Mijn schoenen had ik al van boven gehaald en aangetrokken. Nu stond ik met Louis voor de deur.
“Doei,” zei ik in het algemeen.
“Doei!” riepen Zayn, Harry en Niall in koor. Niall had zijn mond nog steeds vol met zijn derde omelet, en ik glimlachte er even om.
Enkele seconden later stonden Louis en ik in de lift.
“Dit was een definitief afscheid, of niet?” vroeg Louis. Ik keek hem even aan en knikte toen.
“Dat is het beste.”
“Voor wie, Sam?”
Ik dacht hier even over na. Voor wie? “Voor ons allemaal,” besloot ik toen.
“Weet je het zeker?”
Ik knikte weer.
De rest van de tijd zaten we zwijgend in de auto. Af en toe werd de stilte doorbroken door mijn stem, als ik vertelde waar hij heen moest. Uitendelijk stonden we stil voor mijn huis en stapten uit. Ik keek naar de deur waar ik iemand zag zitten.