I know him.

Jasper bleef voet bij stuk houden, hij zou me niet laten gaan, niet zonder voor me te vechten. Hoe kon ik hem tonen dat hij niet voor mij, maar voor ons moest vechten. Door me laten gaan, zou hij me net niet verliezen.
Ik moest Alice zover krijgen om met me mee te gaan, zij kende de plek uit haar visioen. Zij zou me steunen, ook al moest ze daarom tegen Jasper’s wil in gaan. Ik wist dat zij me zou begrijpen, net zoals Edward dat ook had gedaan. Er moest een manier zijn waarop ik met haar in contact kon komen, een manier waarop ik met haar kon praten zonder Jasper die om me heen bleef hangen.
Constant moest ik op mijn hoede zijn, ik mocht niet denken aan de plannen die ik in mijn hoofd maakte. Niet zolang Jasper naast me lag, wanneer hij kon horen wat ik dacht. Ik moest Alice bereiken, maar ik had geen idee hoe. Jasper ging niet meer jagen, liet me niet langer dan enkele secondes alleen. Onbewust merkte ik dat zijn constante aanwezigheid zo goed voelde, dat mijn plannen langzaam in mijn achterhoofd vervaagden. Heerlijk vond ik het om in zijn armen te liggen en gewoon aan niets te denken. Zijn vingers die door mijn haren woelden, zijn lippen die kleine kusjes in mijn hals drukten.
Uiteindelijk stuurde Carlisle hem weg om me te onderzoeken. Nadat Jasper hem bijna had gesmeekt om te mogen blijven, droop hij uiteindelijk toch af. Lang zou hij echter niet wegblijven.
’We moeten dringend iets doen,’ vertelde Carlisle, terwijl hij me haastig door het huis leidde.
’Wat bedoel je?’ vroeg ik niet-begrijpend.
’Jasper laat je niet gaan Dawn. Dat weet iedereen hier.’
‘Ik snap je niet, hoe-‘
‘We moeten je hier weg krijgen. Het gaat steeds slechter met je, als je nu niet vertrekt… ‘ Hij wierp me even een veelbetekenende blik toe. ’Alice gaat met je mee. Edward brengt jullie naar de luchthaven. Emmett en ik blijven hier om Jasper tegen te houden.’
’Jullie kunnen hem niet tegenhouden, hij zal me uiteindelijk achterna komen,’ zei ik hoofdschuddend.
’Hij zal uiteindelijk inzien dat je dit moet doen, dat je dit alleen moet doen. Hij moet wel.’ Carlisle stopte voor Edward’s kamer en klopte zachtjes op de deur. Geen tel later liet Carlisle me voorzichtig op de zetel zakken en begon hij met Edward en Bella te overleggen.
’Hij zal meteen doorhebben dat er iets mis is,’ mompelde Edward.
Bella knikte instemmend. ’Hij is waarschijnlijk geen 500 meter het bos in.’
Ik wou dat ik met Jasper kon praten, hem tot rede kon brengen. Stiekem dingen achter zijn rug beslissen, weggaan zonder afscheid te nemen, zoiets kon ik hem niet aandoen. Hij zou me uiteindelijk wel begrijpen. Hij zou begrijpen dat als hij me hier hield, hij me net niet beschermde.
’Denk je dat je hem kn overtuigen?’ Edward stond met een vragend gezicht voor me en keek me bedenkelijk aan.
’Hij zal je niet laten gaan Dawn. Hij wilt gewoonweg niet,’ zei Bella hoofdschuddend.
’Omdat hij niet wilde luisteren. Hij… hij is zo bang om me te verliezen dat hij me zo dicht mogelijk bij zich wilt houden.’
‘Daarom dat hij je nooit zal laten gaan,’ begon Bella.
’Hij houdt genoeg van me om te vertrouwen in mijn oordeel, om me te laten gaan omdat dat het beste voor me is.’
‘Nee. Er is niet genoeg tijd.’
‘Laat haar proberen.’ Alice liep naar me toe en sloeg haar armen om me heen.
’Ik heb vertrouwen in je Dawn.’ Ze glimlachte. ’En in Jasper,’ vervolgde ze iets harder. ’We mogen dan al jaren met Jasper samenleven, ik weet zeker dat Dawn hem beter kent dan ons allemaal samen.’
Heb ik al gezegd dat ik van Alice hou? Dat ze precies weet hoe ik me voel en dat ik haar eeuwig dankbaar ben?