Veertien

De volgende morgen werd ik met een tevreden zucht wakker. Ik knipperde even met mijn ogen en bleef toen naar het plafond staren. Ik dacht na over wat er gisteravond gebeurd was, en besloot dat het toch het beste was geweest om Liam niet te vragen om te blijven. Ten slotte zou dat niet echt geholpen hebben met mijn plan hem niet zo te gaan vertrouwen, om koel en afstandelijk te blijven, om Sam te blijven.
Na een kwartiertje naar het plafond te hebben gestaard draaide ik me op mijn zij en keek uit het raam. De zon was al een tijdje op, en de zonnestralen gleden over de daken van de huizen van Londen. Het was een mooi gezicht. Ik trok de deken over mijn schouders en bleef uit het raam staren. Ik hield ervan om als ik wakker was nog in bed te blijven liggen. Het was zo behaaglijk, en zo rustig.
Er werd op de deur geklopt. “Sam?” klonk Louis’ stem. Ik kreunde wat.
“Ben je wakker?”
“Ja,” zei ik.
“Kan ik binnen komen?”
Ik knikte, maar dat wist hij natuurlijk niet. “Tuurlijk.”
De deur ging open en Louis kwam naar binnen. Hij sloot de deur achter zich en kwam bij mij op het bed zitten. “Ik wilde even met je praten.”
Ik bleef liggen zoals ik lag, maar draaide mijn hoofd wel naar hem toe. “Waarover?”
Ik moest denken aan de Satrbucks, toen met Liam.
“Over jou en Liam.”
Ik slikte. “Louis, we hebben toch al gezegd, er is niks tussen Liam en mij, en ik denk ook niet dat dat gaat komen.”
“Maar dat wil je wel, of niet?”
Ik trok een wenkbrauw op. “Hoe kom je daar nou bij?”
Louis haalde zijn schouders op. “Ik zag hoe je naar hem keek?”
“Dus jij denkt dat als iemand normaal naar iemand anders kijkt, die iemand gevoelens heeft voor die iemand?” Het was een vage zin, maar beter kon ik het even niet zeggen.
Louis grinnikte. “Nee, dat denk ik niet. Jij keek ook helemaal niet op een normale manier naar hem.”
“Hoe bedoel je?” vroeg ik verbaasd.
“Je snapt heel goed wat ik bedoel. En, Sam, je kent hem pas net. Hij kent jou ook pas net.”
“Dat weet ik. En ik heb geen gevoelens voor hem. Gewoon vrienden, dat is alles,” verklaarde ik.
Louis zuchtte. “Best. Als je dat wilt gelove dan doe je dat maar.”
“Dank je!”
Louis stond op en liep naar de deur. “Er staat trouwens ontbijt voor je, beneden. Liam heeft het voor je gemaakt.”
“Louis…” zei ik dreigend.
“Sorry!” Hij liep door de deuropening en even later hoorde ik hem de trap af lopen. Vermoeid wreef ik even met mijn hand over mijn voorhoofd. Ik haatte complicaties. Er was niets tussen Liam en mij. Maar ik begreep waarom Louis dat dacht. Tegenwoordig kon je niet meer gewoon vrienden zijn. Bovendien deed ik niet zo afstandelijk als zou moeten.
Ik kroop het bed uit en liep naar de badkamer. Daar gooide ik een plens water in mijn gezicht en keek naar mijn spiegelbeeld. De mascara die Tirza gisteren had aangebracht zat onder mijn ogen gesmeerd, dus maakte ik een vinger nat en wreef het weg. Ik haalde een hand door mijn haar, maar het wilde niet zitten. Gelukkig had ik altijd een elastiekje bij me, dus vlocht ik mijn haar.
Ik opende de badkamerdeur en ging naar beneden. Het was alweer half tien.
“Goedemorgen, Doornroosje,” zei Harry opgewekt toen ik de woonkamer binnenkwam. Ik glimlachte zwakjes.
“Goedemorgen Krullebol,” zei ik terug. Niall mompelde een goede morgen met zijn mond vol, en Louis zei niets. Hij keek me alleen even aan en wendde toen zijn hoofd af.
“Lieve help, Sam!” zei Zayn geschokt. “Je ziet er niet uit!”
Ik keek hem even aan met mijn wenkbrauw omhoog. “Dank je. En dat weet ik. Vind je het gek? Ik heb in mijn kleren geslapen!”
Zayn grijnsde. “Ga jij maar naar Liam in de keuken en ontbijt even. Daarna ga ik je helpen.”
Ik rolde met mijn ogen. “Waarom wil iedereen zich altijd met mijn uiterlijk bemoeien?” mompelde ik binnensmonds.