Twaalf

“Zullen we even weg van deze mafkezen?” stelde Liam voor.
“Wie is er nou een mafkees?” zei Niall verontwaardigd. “Sam, hij is bang voor lepels en is helemaal weg van Toy Story.”
Ik grijnsde. “Er is niets mis met maf zijn.”
Harry keek even op. “Ik mag haar nu al,” zei hij tegen Liam. Die lachte en trok me mee door een deur.
“Ik laat je mijn kamer even zien,” zei hij.
Hij liep de trap op en opende boven een deur. Het was een simpele kamer. In het midden stond een tweepersoons bed, die een groot deel van de kamer innam. Direct naast de deur en schuin tegenover het bed stond een kledingkast. Aan beide kanten van het bed stond een nachtkastje, maar je zag duidelijk dat alleen de linkerkant werd gebruikt. Bovendien was ook alleen de linkerkant van het bed ingedeukt, waaruit ik kon opmaken dat Liam in zijn eentje sliep, maar gewoon van grote bedden hield.
Rechts van het bed was nog een deur,die vermoedelijk naar een badkamer leidde. Boven het bed hing een grote poster van Toy Story, die me liet lachen.
“Wat is er?” vroeg Liam onzeker.
“Die poster,” grijnsde ik. Liam grijnsde ook.
“Tsja,” zei hij. Hij haalde zijn schouders op.
Ik ging voor het raam links van het bed staan. Je had daar een prachtig uitzicht op Londen.
“Iedereen vocht om deze kamer, maar ik kreeg hem,” vertelde Liam. Hij kwam achter me staan.
“Waarom?” vroeg ik.
“Ik overtuigde Zayn ervan dat een andere kamer een grotere badkamer had, Harry dat hij beter een kamer zo ver mogelijk van ons kan nemen –hij neemt nogal eens meisjes mee-, Louis dat een andere kamer een bredere muur had om in zijn favoriete kleur te verven en ik beloofde Niall hem een kleine koelkast te geven als ik deze kamer mocht,” somde hij op.
“Waarom wil Zayn een grotere badkamer, wat is Louis’ favoriete kleur en wat is dat met Niall en eten?” vroeg ik.
Liam grijnsde. “Zayn is nogal ijdel. Louis is dol op wortels en heeft zijn muur worteltjesoranje geverfd, en dat van Niall… Ik heb echt geen idee. Hij is er gewoon dol op.”
“Sam!” schreeuwde een stem naar boven. Ik meende dat het die van Niall was. “Blijf je eten?”
Liam en ik keken elkaar even aan en schoten in de lach. “Als jullie geen last van me hebben vind ik het prima,” schreeuwde ik lachend terug.
“Je lacht vaker,”merkte Liam tevreden op.
“Klopt,” beaamde ik. “Ik heb geen idee waarom, het gaat automatisch.”
“Het is niet erg ofzo,” grijnsde Liam. Ik haalde mijn schouders op.
“Dat weet ik.”
Liam ging op het bed zitten. “Sam?”
“Ja?”
“Mag ik je wat vragen?”
“Natuurlijk!”
“Waarom doe je zo afstandelijk?”
Ik zweeg. Ik wist waarom ik het deed. En precies die reden hield me tegen hem de waarheid te vertellen. “Daarom,” zei ik kortaf.
“Wil je het niet vertellen?”
Ik schudde mijn hoofd en probeerde mijn tranen in bedwang te houden. Ik draaide me om naar het raam en staarde naar buiten. Ik had het niet door, maar ik had mijn armen om mijn borst geslagen.
“Dat is goed,” zei Liam zacht. “Maar weet wel dat je alles bij mij kwijt kunt.”
Een beetje ongelovig hoorde ik dat. Ik geloofde wat hij zei, maar ik dacht niet dat ik er gebruik van zou maken. Toch knikte ik. “Oke.”
Er werd op de deur geklopt. Geschrokken draaide ik me om en zette mijn gezicht op neutraal. Ik liet mijn armen weer langs mijn zij vallen.
De deur ging open en Zayn stak zijn hoofd om de hoek. “Kijken jullie mee met de film?”
“Welke?” vroeg Liam. Zayn grijnsde.
“Toy Story.”
Liam kreunde en ik lachte. “Ik kijk mee,” zei ik.
“Ik kom ook,” zei Liam.
“Waarom die film?” hoorde ik hem mopperen toen we de trap af liepen.
“Wat is het probleem?” vroeg ik. “Dat vind je toch een leuke film?”
Liam knikte. “Dat wel, maar de jongens pesten me er gewoon enorm mee.”
Ik grijnsde. “Dat zal heus wel een beetje meevallen.”
“Let maar eens op,” zei Liam binnensmonds. We nestelden ons op de bank en keken naar Toy Story.
Het was net zo grappig als ik me herinnerde.